بررسی سهم نسبی سلامت روانی بر سلامت سازمانی در ادارات تربیت بدنی استان اصفهان

هدف از این پژوهش، تعیین سهم نسبی سلامت روانی بر سلامت سازمانی در ادارات تربیت بدنی استان اصفهان بود. روش پژوهش، توصیفی از نوع همبستگی و نمونه آماری 172 نفر از کارکنان ادارات تربیت بدنی استان اصفهان در سال 1387 بود که با استفاده از نمونه گیری تصادفی متناسب با حجم جامعه انتخاب شدند. ابزار اندازه گیری شامل دو پرسشنامه سلامت روانی کامیو (1992) و پرسشنامه سلامت سازمانی محقق ساخته بود. پایایی دو پرسشنامه مذکور پس از مطالعه مقدماتی، به ترتیب 81/0 و 84/0 به دست آمد. داده های به دست آمده به وسیله روش آماری ضریب رگرسیون تجزیه و تحلیل شد و یافته های پژوهش نشان داد: مولفه بهبودی شخصی از سلامت روانی بر پنج مولفه (نوآوری، سازگاری، روحیه، شایستگی ارتباطات و یکپارچگی)، مولفه کنترل اضطراب از سلامت روانی بر پنج مولفه (سازگاری، شایستگی حل مسیله، شایستگی ارتباطات، پشتیبانی منابع و روحیه)، مولفه علایم احساس توانایی و خوب بودن از سلامت روانی نیز بر هفت مولفه (نوآوری، سازگاری، شایستگی حل مسیله، تمرکز بر اهداف، شایستگی ارتباطات، روحیه و یکپارچگی)، مولفه توانایی برقراری ارتباط با دیگران از سلامت روانی بر پنج مولفه (نوآوری، سازگاری، شایستگی ارتباطات، روحیه و یکپارچگی) و مولفه توانایی مقابله با مشکلات روزمره و فشارهای زندگی از سلامت روانی نیز بر هفت مولفه (سازگاری، شایستگی حل مسیله، تمرکز بر اهداف، شایستگی ارتباطات، روحیه، استقلال و یکپارچگی) از سلامت سازمانی تاثیر داشت (05/0 p < ).