سنجش توزیع فضایی مکان‌های ورزشی شهرستان‌های استان اصفهان از نظر برخورداری از سطوح توسعه

توسعه هدفی است که بیشتر مردم آن را ضروری می‌دانند. شناخت تفاوت‌های موجود بین مناطق مختلف در استان از نظر میزان برخورداری از شاخص‌های گوناگون، به‌منظور تنظیم برنامه‌های متناسب با هر منطقه، ضرورتی اجتناب‌ناپذیر است. این پژوهش با بهره‌گیری از روش تاکسونومی عددی، به سنجش توزیع فضایی شهرستان‌های استان اصفهان در زمینۀ مکان‌ها و فضاهای ورزشی با استفاده از هجده شاخص پرداخته است. هدف اصلی تحقیق یافتن میزان شکاف بین شهرستان‌ها از لحاظ برخورداری از امکانات و فضاهای ورزشی بود. جامعۀ آماری شامل کلیۀ شهرستان‌های استان اصفهان می‌شد. نتایج، گویای آن است که بیشترین بهره‌مندی شهرستان‌ها در بخش فضاها و مکان‌های ورزشی مربوط به شهرستان‌های اصفهان، کاشان، مبارکه و شاهین‌شهر است و شهرستان‌های خور و بیابانک، فلاورجان، نطنز، فریدون‌شهر، لنجان، نائین، خوانسار، برخوار و میمه و اردستان از محروم‌ترین شهرستان‌ها از نظر شاخص‌های مورد بررسی بودند. نتایج حکایت از نوعی نابرابری و عدم تعادل در زمینۀ توسعۀ مکان‌های ورزشی در شهرستان‌های استان اصفهان دارد. در این زمینه شهرستان اصفهان به‌دلیل داشتن مرکزیت سیاسی در استان، برتری خود را در شاخص‌های مورد بررسی حفظ کرده است.