تاثیر گروه های سنی مختلف و نوع پروتکل (کارسنج پایی در برابر کارسنج دستی) بر عملکرد تنفسی مردان

هدف پژوهش حاضر، بررسی تاثیر گروه‌های سنی مختلف و نوع پروتکل تمرینی بر عملکرد تنفسی مردان، متعاقب اجرای پروتکل هوازی پیش‌رونده بود. از بین مردان سالم با میانگین سنی 7/1±7/12، 9/4±3/34 و 7/5±52 سال، که داوطلب شرکت در این پژوهش بودند، 37 نفر انتخاب شدند. ابتدا کارسنج پایی با تعداد دور ثابت پنجاه دور در دقیقه و با شدت اولیه حدود پنجاه وات شروع و هر 2 دقیقه، 25 وات به آن اضافه شد. پس از یک ساعت استراحت،آزمون کارسنج دستی هم با همان شدت کارسنج پایی انجام و ظرفیت حیاتی اجباری و حجم بازدمی با فشار با روش اسپیرومتری در قبل و بلافاصله پس از اجرای کارسنج‌ها اندازه‌گیری شد. داده‌‌ها با استفاده از روش‌های آماری آنالیز دوطرفه، anova، t زوجی و آزمون تعقیبی توکی در معنی‌داری (05/0p < ) تجزیه‌‌وتحلیل شدند. نتایج نشان داد که سن و نوع پروتکل بر fvc و fev1 اثر معنی‌داری دارد، طوری‌ که سطح fvc متعاقب اجرای کارسنج پایی و دستی، در افراد نابالغ به‌طور معناداری از سالمند و میان‌سال کمتر(05/0p < ) و میان‌سال از سالمند بیشتر بود (05/0p < ). به‌علاوه، fev1 متعاقب اجرای کارسنج‌ها به‌طور معنی‌دار در گروه میان‌سال از سالمند (05/0p < ) بیشتر و نابالغ از سالمند و میان‌سال کمتر بود(05/0p < ). اثر تعاملی هم‌سن و نوع پروتکل‌های تمرینی بر روی شاخص‌های ریوی مشخص شد. به‌علاوه، روشن شد که اجرای پروتکل کارسنج پایی بر گروه سنی نابالغ، fvc را افزایش و fev1 را در هر سه گروه سنی بهبود داده است؛ اما در پروتکل کارسنج دستی، تنها fev1 درگروه‌های سنی نابالغ و میانسال بهبود پیدا کرده بود.