تاثیر شدت فعالیت مقاومتی بر سطوح ویسفاتین پلاسمایی و ارتباط آن با مقاومت به انسولین و هورمون های مرتبط

هدف از این تحقیق، بررسی پاسخ غلظت پلاسمایی ویسفاتین به شدت فعالیت مقاومتی و ارتباط آن با مقاومت به انسولین، هورمون رشد و اینترلوکین-6 بود. پانزده آزمودنی جوان و سالم با سن 1/4±2/26 سال و وزن 1/9±1/75 کیلوگرم، بعد از جلسات آشنایی و تعیین قدرت بیشینه، سه جلسه فعالیت مقاومتی با شدت‌های30درصد، 55درصد و 80درصد قدرت بیشینه و با حجم‌های یکسان را به فاصله یک هفته و به‌طور تصادفی اجرا کردند. قبل و بلافاصله بعد از فعالیت مقاومتی، از آزمودنی‌ها خون‌گیری به‌عمل آمد و نمونه‌ها برای اندازه‌گیری گلوکز، انسولین، هورمون رشد، اینترلوکین-6 و ویسفاتین آنالیز شدند. نتایج نشان داد که بین پاسخ پلاسمایی ویسفاتین، اینترلوکین-6 و شاخص مقاومت به انسولین به سه شدت متفاوت فعالیت مقاومتی، تفاوت معنی‌داری وجود ندارد (05/0 < p). صرف‌نظر از عامل شدت، یک جلسه فعالیت حاد مقاومتی، تاثیر معنی‌داری بر همه فاکتورهای اندازه‌گیری‌شده غیر از ویسفاتین داشت (001/0 > p). نتایج، ارتباط معنی‌داری را بین هیچ‌یک از فاکتورهای اندازه‌گیری‌شده تحقیق نشان نداد (05/0 < p). بر اساس یافته‌های پژوهش حاضر می‌توان نتیجه‌گیری کرد که شدت فعالیت مقاومتی، عامل موثری بر پاسخ ویسفاتین، اینترلوکین-6 و شاخص مقاومت انسولین به فعالیت مقاومتی نیست که احتمالاً می‌تواند ناشی از سطح پایین تفاوت انرژی مصرفی طی فعالیت مقاومتی با شدت‌های متفاوت اما حجم یکسان باشد. همچنین، با توجه ‌به بی‌ارتباطی معنی‌دار بین ویسفاتین و مقاومت به انسولین در پاسخ به فعالیت، نمی‌توان این آدیپوکاین را در فرایند مقاومت به انسولین حین فعالیت ورزشی دخیل دانست.