تاثیر تمرین هوازی طولانی مدت قبلی و مصرف غذای پرچرب بر مارکر التهابی مولکول چسبان عروقی و نیمرخ لیپیدی مردان غیرورزشکار

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر یک جلسه فعالیت هوازی طولانی مدت پیشین با 70 درصد vo2max بر مارکر التهابی (svcam-i) و نیمرخ لیپیدی متعاقب مصرف یک وعده غذای پرچرب در مردان غیرورزشکار بود. سطوح پلاسمایی مولکول های چسبان و نیمرخ لیپیدی شاخص های مهمی در برآورد خطر بیماری های قلبی – عروقی به شمار می روند. به این منظور 20 مرد جوان غیرورزشکار به صورت تصادفی انتخاب و باتوجه به درصد چربی به دو گروه 10 نفره، تجربی (30/1±98/21 سال، 48/2±04/18 درصد چربی) و کنترل (22/1±06/22 سال، 54/3±15/18 درصد چربی) تقسیم شدند. گروه تجربی فعالیتی به مدت 90 دقیقه با شدت معین شده روی تردمیل انجام دادند. در روز بعد هر دو گروه یک وعده غذای پرچرب مصرف کردند. نمونه های خون در زمان های 5/0 ساعت قبل و 5/0، 1، 3 و 24 ساعت بعد از غذا جمع آوری شد. برای تعیین نرمال بودن گروه-ها، از آزمون کلوموگروف – اسمیرنوف (999/0 = pex) (996/0 = pcon) و برای تعیین همگنی واریانس ها از آزمون لوون و برای بررسی نتایج بین گروهی از آزمون تی مستقل استفاده شد. از آزمون آماری تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و آزمون تعقیبی lsd نیز برای نشان دادن تفاوت های درون گروهی استفاده شد. نتایج نشان داد یک جلسه تمرین هوازی طولانی مدت پیشین svcam-i را کاهش می دهد (029/0 = p). همچنین در نیم و 24 ساعت بعد از مصرف غذای پرچرب کاهش وجود داشت (016/0 = p) (049/0 = p). همچنین نشان داده شد یک جلسه تمرین هوازی طولانی مدت پیشین مقادیر hdl-c را افزایش (00/0 = p) اما مقادیر ldl-c (012/0 = p) و (00/0 = p) و تری گلیسیرید (037/0 = p) را کاهش می دهد. باتوجه به نتایج به دست آمده می توان گفت مصرف غذای پرچرب مقادیر svcam-i را افزایش می دهد و به افزایش التهاب و بیماری منجر می شود. تمرین قبلی می تواند شاخص svcam-i و نیمرخ لیپیدی را کاهش دهد که با احتمال کاهش بیماری های قلبی همراه است.