مقایسه آثار تمرینات تداومی و تناوبی بر شاخص‌های التهاب عمومی (CRP و فیبرینوژن سرم) زنان جوان چاق

هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر تمرینات تداومی و تناوبی بر شاخص‌های التهابی crp و فیبرینوژن زنان جوان چاق است. 36 آزمودنی چاق غیرفعال با شاخص توده ‌بدنی بالای 30 انتخاب و به‌طور تصادفی به 3 گروه 12 نفری تمرینات تناوبی با میانگین و انحراف استانداردهای قد، وزن و سن 8/5 ± 2/163 سانتی‌متر? 8/11 ± 8/86 کیلو‌گرم و 3/1 ± 7/20 سال و گروه تمرین تداومی 4/6 ± 2/160 سانتی‌متر ? 5/9 ± 8/83 کیلوگرم و 2/2± 1/22 سال و گروه کنترل 1/7 ± 2/166 سانتی‌متر ? 5/10 ± 6/86 کیلو‌گرم و 4/2 ± 22 سال تقسیم شدند. گروه تمرین تناوبی مسافت 800 متر را به‌صورت 4 دوی 200 متری با شدت 80 تا 90 درصد ضربان قلب ذخیره و زمان استراحت 1 به 3 آغاز کردند و هر هفته 400 متر به‌صورت 2 دوی 200 متری به مسافت اولیه ‌افزودند. گروه تمرین تداومی نیز مسافت 800 متر را با شدت 60 تا 70 درصد ضربان قلب ذخیره شروع کردند و هر هفته 400 متر به مسافت اولیه افزودند. گروه کنترل هیچ‌گونه مداخله‌ای دریافت نکردند. پیش و پس از برنامه تمرین مقادیر crp و فیبرینوژن اندازه‌گیری شد. به‌منظور تعیین تاثیر نوع فعالیت بدنی از روش‌های آماری t زوجی، تحلیل واریانس یکطرفه و پس‌آزمون lsd در سطح معنا‌داری 05/0=? استفاده شد. یافته‌های درون‌گروهی نشان داد در گروه تمرین تداومی فیبرینوژن کاهش معنا‌دار داشته است (005/0=p). بررسی‌های بین‌گروهی نیز حاکی از تغییرات معنی‌دار crp بین گروه‌های تداومی و تناوبی (04/0=p) و گروه‌های تناوبی و کنترل است (001/0=p). همچنین سطوح فیبرینوژن بین گروه‌های تمرینی تناوبی و کنترل تغییر معنا‌داری یافته است (006/0=p). به‌نظر می‌رسد فعالیت ورزشی به‌صورت تداومی و تناوبی آثار سودمندی بر سطوح crp و فیبرینوژن دارد.