اثر پیش درمان تمرین ‌اختیاری ‌برسطح دوپامین و تیروزین هیدروکسیلاز جسم مخطط موش‌های صحرایی مبتلا شده به پارکینسون

هدف این تحقیق بررسی اثر تمرین اختیاری بر حفاظت از نرون‌های دوپامینرژیک جسم مخطط پس از القای تخریب توسط 6-هیدروکسی دوپامین در موش صحرایی بود. تعداد 25موش‌ به سه گروه سالم، کنترل پارکینسونی و تمرین پارکینسونی تقسیم شدند. گروه تمرین به مدت دوازده هفته روی چرخ دوار تمرین کردند. برای ایجاد مدل پارکینسونی، ترکیب 6-هیدروکسی دوپامین و سرم فیزیولوژیک با غلظت 250میکرولیتر با استفاده از جراحی استریوتاکسی به داخل بطن مغز آزمودنی ها تزریق شد. سطوح دوپامین و تیروزین هیدروکسیلاز با استفاده از روش الایزا اندازه گیری گردید. داده‌ها به روش آنالیز واریانس یکطرفه و آزمون تعقیبی lsd تجزیه و تحلیل شد. میانگین تمرین آزمودنی‌ها 5384 متر در روز بود. در این پژوهش بین سطوح دوپامین گروه تمرین در مقایسه با گروه کنترل پارکینسونی تفاوت معناداری مشاهده شد. به عبارت بهتر از کاهش سطح دوپامین در گروه تمرین پیشگیری شد (001/0=p). سطح دوپامین در گروه تمرین تقریباً هم سطح با گروه سالم باقی ماند (129/0p=). اما سطح تیروزین هیدروکسیلاز در گروه تمرین تفاوت معناداری با گروه کنترل پارکینسونی نداشت (805/0p=). نتایج نشان داد انجام تمرینات اختیاری سبب افزایش مقاومت و طول عمر نرون‌های دوپامینرژیک جسم مخطط موش های صحرایی در برابر تخریب اکسیداتیو بر اثر سمیت 6-ohda می‌شود و نقش حفاظتی در برابر بیماری پارکینسون دارد. واژه های کلیدیتمرین اختیاری، 6-هیدروکسی دوپامین، تیروزین هیدروکسیلاز، دوپامین، پارکینسون، موش صحرایی