تاثیر مصرف مکمل کوآنزیم Q10 در دوره تیپر بر برخی شاخص‏های عملکرد استقامتی دونده‏های نیمه‌استقامت

هدف از مطالعه حاضر، تعیین اثر مصرف مکمل کوآنزیم q10 در دوره تیپر بر برخی شاخص‏های عملکرد استقامتی دوندگان نیمه‏استقامتی بود. بدین منظور، 18 دونده نیمه‌استقامت مرد تمرین‌کرده (سن 26/1±21 سال، وزن 7/4±6/65 کیلوگرم، قد 5/2±179 سانتی‌متر) به صورت هدفمند انتخاب شدند. روش تحقیق به صورت پیش‏آزمون ـ پس‌آزمون با یک گروه کنترل و دو گروه تجربی اجرا شد. آزمودنی‏ها به ‏دنبال 10 هفته تمرینات ویژه جهت بهبود استقامت هوازی، بی‌هوازی، آستانه لاکتات، و تحمل لاکتات با شدت 70 تا 95 درصد ضربان قلب بیشینه و تواتر 4 جلسه در هفته (هر جلسه70 تا 90 دقیقه) برای پیش‏آزمون آماده شدند. سپس، پیش‏آزمون شامل ضربان قلب استراحتی، زیربیشینه، بیشینه، تست دوی یک مایل، و زمان رسیدن به واماندگی انجام شد (قبل از دوره تیپر) و آزمودنی‏ها به سه گروه همگن تقسیم شدند: گروه t+q10 (یک هفته تیپر به همراه 120 میلی‏گرم کوآنزیم q10 در روز)، گروه t (یک هفته تیپر به همراه دارونما)، و گروه c (با همان شدت و حجم تمرینات قبلی به همراه دارونما). اعمال تیپرینگ از طریق کاهش تدریجی حجم و افزایش تدریجی شدت تمرینات (تا 135 درصد vo2max) و با حفظ فرکانس صورت گرفت. پس از اتمام دوره تیپر، همه آزمون‏هایی که قبل از تیپر انجام شده بود دوباره انجام شد. برای نشان دادن تفاوت‌های درون‌گروهی، پس از دوره تیپر، از آزمون t همبسته و برای نشان دادن تفاوت‌های بین گروهی از آزمون anova استفاده شد. نتایج نشان داد که پس از یک هفته تیپر، ضربان قلب استراحتی و زیربیشینه در دو گروه t و t+q10 به طور معنی‏داری کاهش، و رکورد دوی یک مایل و زمان رسیدن به واماندگی به طور معنی‏داری در دو گروه بهبود یافت (05/0 > p)، ولی ضربان قلب بیشینه تغییری نداشت (05/0p > ). اما از آنجایی که تفاوت معنی‏داری در هیچ‌یک از متغیرها، میان دو گروه t و t+q10 (پس از یک هفته تیپر) دیده نشد، بنابراین، می‏توان گفت، در این تحقیق، مصرف کوآنزیم q10 در دوره تیپر اثر معنی‏داری بر ضربان قلب استراحتی، ضربان قلب زیربیشینه، ضربان قلب بیشینه، زمان رسیدن به واماندگی، و رکورد دوی یک مایل نداشته است (05/0p > ). همچنین، در گروه c، در هیچ‌یک از متغیرها، تغییر معنی‏داری دیده نشد (05/0p > ). درنهایت، می‏توان گفت که یک هفته تیپر به همراه مصرف کوآنزیم q10 بر عملکرد تاثیری نداشته است. درحالی‌که تیپر به‌تنهایی اثر معنی‏داری بر ضربان قلب استراحتی، ضربان قلب زیربیشینه، زمان رسیدن به واماندگی، و رکورد دوی یک مایل داشت، ضربان قلب بیشینه تحت تاثیر قرار نگرفت.