تاثیر تمرین تناوبی شدید بر تغییرات مولکول چسبان سلولی (Sicam-1) پلاسما، نیمرخ لیپیدی و ترکیب بدنی مردان چاق کم‌تحرک

زمینه: چاقی عامل فزاینده بیماری‌های قلبی- عروقی و نیز سطوح پلاسمایی ملکول چسبان سلولی است و در پیشگویی خطر بروز گرفتگی‌های عروق کرونر نقش مهمی دارد. از این‌رو، هر مداخله‌ای که آثار مفیدی بر این موارد داشته باشد، در افزایش سلامت عمومی بسیار ارزشمند است. هدف از پژوهش حاضر عبارت است از بررسی تاثیر تمرین تناوبی شدید بر تغییرات مولکول چسبان سلولی (sicam-1) پلاسما و نیز ارتباط آن با توزیع چربی و نیمرخ‌های لیپیدی.روش‌ها: 18 آزمودنی از جامعه آماری افراد چاق کم‌تحرک با میانگین و انحراف استاندارد سن، درصد چربی، وزن و شاخص توده بدنی 34/1± 55/20سال، 07/4±84/26 درصد، 02/9±05/93 کیلوگرم و 33/3±20/31 کیلوگرم بر مترمربع انتخاب و به‌صورت تصادفی به دو گروه تقسیم‌بندی شدند. گروه تجربی در 16 هفته تمرین تناوبی شدید (8-10 دوره چهار دقیقه‌ای دویدن در شدت 60-90% ضربان قلب ذخیره با دو دقیقه فواصل استراحتی شامل دویدن در شدت 40-50% ضربان قلب ذخیره)، سه جلسه در هفته شرکت کردند. خونگیری در شرایط ناشتایی جهت ارزیابی مقادیر icam-1 و نیمرخ لیپیدی به روش الایزا در آغاز و پایان پژوهش صورت گرفت. داده‌ها با استفاده از آزمون t مستقل، ضریب همبستگی پیرسون و آزمون t زوجی در سطح معناداری 05/0 p < تجزیه و تحلیل شدند. یافته‌ها: یافته‌های پژوهش حاکی از آن است که سطح icam-1پلاسمایی در گروه تجربی کاهش معناداری داشت (002/0p=)، از سوی دیگر تغییرات icam-1 در گروه تجربی با گروه کنترل معنادار است (034/0p=). رابطه معناداری بین سطوح ابتدایی icam-1 با هر یک از متغیرهای جسمانی و نیمرخ‌های لیپیدی مشاهده نشد (05/0p > ). در بخش رابطه مجموع تغییرات غلظت icam-1 در گروه‌های تجربی با مجموع تغییرات متغیرهای ترکیب بدنی از جمله تغییرات درصد چربی (48/0 =r، 012/0p =) و وزن توده چربی (44/0=r، 022/0p =) همبستگی معناداری مشاهده شد. سطوح کلسترول، ldl-c و عوامل خطر در گروه تجربی به طور معناداری کاهش یافت (05/0 p < ).نتیجه‌گیری: اجرای تمرین تناوبی شدید منجر به کاهش معنادار مولکول چسبان بین سلولی و بهبود نیمرخ لیپیدی می‌گردد.