تاثیر فعالیت هوازی بر عوامل خطرزای قلبی عروقی (مولکول های چسبان سلولی، عروقی و نیمرخ لیپیدی) در مردان چاق

سطح پلاسمایی مولکول های چسبان و نیمرخ لیپیدی، به عنوان شاخص های مهمی در برآورد خطر بیماری های قلبی – عروقی بشمار می رود. هدف از پژوهش حاضر، ارزیابی تاثیر فعالیت هوازی منظم بر عوامل خطرزای قلبی – عروقی (مولکول های چسبان سلولی، عروقی و نیمرخ لیپیدی) در مردان چاق کم تحرک است. 18 مرد چاق کم تحرک به ترتیب با میانگین و انحراف سن، وزن و شاخص تودة بدن 97/0? 1/20 سال، 70/10? 3/93 کیلوگرم و 40/3 ?7/30 کیلوگرم بر مترمربع به دو گروه 9 نفری تجربی و کنترل تقسیم شدند. برنامة تمرین شامل 16 هفته فعالیت هوازی دویدن با شدت 60 تا 65 درصد ضربان قلب ذخیره، 3 روز در هفته به مدت 45 تا 60 دقیقه بود. در آغاز و پایان پژوهش، خونگیری در شرایط ناشتایی به منظور ارزیابی مقادیر vcam-1 و icam-1 و نیمرخ لیپیدی اجرا شد. یافته های آزمون t زوجی نشان داد که تغییرات پیش تا پس آزمون sicam در گروه تجربی معنی دار است (7% ، 01/0= p). ldl-c(30%، 04/0 = p) و نسبت عوامل خطرساز در گروه تجربی به طور معنی داری کاهش یافت. سطح hdl-c خون در گروه تجربی 5/7 درصد افزایش داشت (05/0 p>). نسبت دور کمر به لگن (whr) (21%، 05/0p<) ، وزن و شاخص تودة بدن نیز در گروه تجربی به طور معنی داری کاهش پیدا کرد (05/0 p<). بین مقادیر نسبت دور کمر به لگن با سطح استراحتی (40/0 = r) و vcam-1 (32/0= r) ارتباط متوسطی مشاهده شد. در ضمن، همبستگی متوسطی بین تغییرات درصد چربی بدن و ldl-c با icam-1 پلاسما مشاهده شد (47/0=r ، 05/0 = p). نتایج نشان داد تغییرات سطوح کلسترول، ldl-c و مولکلول های چسبان عروقی در صورتی که تمرین با شدت 60 تا 65 درصد ضربان قلب ذخیره اجرا شود، امکان پذیر است. از سوی دیگر، تغییرات درصد چربی، وزن و چاقی مرکزی آزمودنی ها اگر چه به موازات کاهش سطوح مولکول های چسبان عروقی روی می دهد، اما ممکن است در مردان جوان با یکدیگر همبستگی معنی داری نداشته باشد.