مقایسه تاثیر هشت هفته تمرین تداومی و تناوبی بر شاخص‌های سرمی محور هورمون رشد/فاکتور رشد شبه‌انسولین-1 و عملکرد هوازی مردان جوان فعال

تحقیق حاضر به بررسی تاثیر 8 هفته تمرین تداومی و تناوبی شدید بر شاخص‌های سرمی محور gh/igf-1 و عملکرد مردان جوان فعال می‌پردازد. در این مطالعه نیمه‌تجربی، 20 مرد جوان (25-18 ساله) انتخاب و به‌صورت تصادفی در دو گروه همگن تمرین تداومی (10= n) و hiit (10= n) جایگزین شدند و در یک دوره تمرینی هشت‌هفته‌ای شرکت کردند. فعالیت اصلی گروه تمرین تداومی شامل 30 تا 50 دقیقه دویدن تداومی با شدت 50-70 درصد ضربان قلب ذخیره (hrr) بود. تمرینات گروه hiit سه دوره با چهار تکرار و 15-30 ثانیه دویدن با شدت 85-95 درصد hrr در هر تکرار بود. خون‌گیری از تمام آزمودنی‌ها در سه مرحله پیش‌آزمون، بلافاصله پس از جلسه اول و 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین انجام گرفت.بررسی‌ها نشان داد که پس از یک جلسه تمرین تداومی یا hiit مقدار igf-1 تام به‌طور معناداری در هر دو گروه کاهش یافته (0/0001=p،f2،36=21/63)، درحالی ‌که غلظت سرمی gh به‌طور معنا‌داری در هر دو گروه افزایش یافته است (0/04=p). افزون‌بر این پس از 8 هفته، هیچ‌یک از شیوه‌های تمرینی تغییری در غلظت igf-1 تام ایجاد نکرد (0/78=p)؛ اما غلظت gh در هر دو گروه افزایش یافت (0/001=p). همچنین غلظت igf-1 آزاد پس از 1 جلسه و 8 هفته تمرین در هر دو گروه به‌صورت معناداری افزایش یافت (0/001=p). در مقابل، als در آزمون مرحله سوم در هر دو گروه کاهش معنا‌داری داشته است (0/001=p) و مقادیر igfbp3 در هیچ‌یک از دو گروه تغییر نکرد (0/64=p). همچنین افزایش vo2max در هر دو گروه معنا‌دار بود (0/001=p)، ولی این افزایش در گروه hiit بیشتر بود (p=0/032و f1،17=5/49). به‌نظر می‌رسد استفاده از هر دو شیوه تمرینی تداومی و تناوبی می‌تواند سازگاری‌های مثبتی در راستای بهبود استقامت قلبی-عروقی و تندرستی فرد ایجاد کند، ولی با در نظر گرفتن مواردی مثل افزایش igf-1 آزاد و vo2max، تمرینhiit روش مناسب‌تری است.

comparison of the effect of eight weeks of continuous and high intensity interval training on gh/igf-1 serum indicators and aerobic performance of active young males

the present study examined the effect of eight weeks of continuous and interval training on serum gh / igf-1-axial hormones and performance of active young men. in this quasi-experimental study, 20 young men (18-25 years old) were selected and after homogenization based on fat percentage and aerobic fitness randomly were allocated in two equal groups: hiit group (n=10) and continuous group (n=10). the main activity of the continuous training group consisted of 30 to 50 minutes of continuous running with an intensity of 50-70% of the reserve heart rate (hrr). hiit group training were three sessions with four repetitions and 15-30 seconds of running with an intensity of 85-95% hrr per repetition. blood samples were taken from all subjects in three stages; pre-test samples were collected before the start of the research project, post-test samples were collected immediately after the first session and 48 hours after the end of the last training session.the findings of the present study showed that after one session of continuous training or hiit, igf-1levels significantly decreased in both groups (p = 0.001), while serum gh concentration increased significantly in both groups (p = 0.04). in addition, after eight weeks, none of the training methods changed the total igf-1 concentration (p = 0.78), but gh concentration increased in both groups (p = 0.001). also, the concentration of free igf-1 increased significantly after one session and eight weeks of continuous training or hiit (p = 0.001). in contrast, als was significantly decreased in both groups in the third stage test (p = 0.001) and igfbp3 levels did not change in either group (p = 0.64). also, the increase in vo2max was significant in both groups (p = 0.001), but this increase was greater in the hiit group (p = 0.032).it seems that using both continuous andintermittent training methods can make positive adjustments to improvea person's cardiovascular endurance and health, but considering factorssuch as increased free igf-1 and vo2max, hiit training is a moreappropriate method.