اثر نوع ریکاوری بر سطوح کراتین کینازو پروتئین واکنشی c بر مردان فوتسالیت پس از یک جلسه فعالیت تیمی شبیه‌سازی‌شده

هدف از این مطالعه، مقایسۀ دو روش ریکاوری فعال و شناوری در آب متضاد بر کراتین کینازو پروتئین واکنشیc، یک جلسه فعالیت شبیه‌سازی‌شدۀ تیمی است. 16 بازیکنان فوتسال با میانگین سن 2.45 ±26.4 سال، قد 4.63 177.1± سانتی‌متر و وزن9.82 ±73.5 کیلوگرم  هدفمند انتخاب شدند. در دو جلسۀ مجزا آزمودنی‌ها پس از اجرای پروتکل شبیه‌سازی‌شدۀ تیمی،  تصادفی به دو گروه تقسیم و در یکی از روش‌های ریکاوری به مدت 20 دقیقه (شناوری متناوب در آب‌ گرم / سرد: 2 دقیقه در آب گرم °c 38 و سپس 2 دقیقه در آب سرد 15 درجه یا ریکاوری فعال: 8 دقیقه دوی آرام، 8 دقیقه دویدن و 4 دقیقه حرکات کششی)، شرکت کردند. کراتین کیناز و پروتئین واکنشیc بلافاصله، یک و 24 ساعت پس از اجرا اندازه‌گیری شد. کراتین کیناز در روش ریکاوری فعال بلافاصله پس از تمرین (98.343±517.44)، یک ساعت پس از تمرین (84.82±626.19) و 24 ساعت پس از تمرین (99.65±830.87)؛ و مقادیر آن پس از شناوری در آب متضاد بلافاصله پس از تمرین (97.80±518.25)، یک ساعت پس از تمرین (89.84±612.19) و 24 ساعت پس از تمرین (105.20±803.81) بود. مقادیر سرم پروتئین واکنشیc در روش ریکاوری فعال بلافاصله پس از تمرین (1.28±4.33)، یک ساعت پس از تمرین (1.228±5.97) و 24 ساعت پس از تمرین (1.200±6.76)؛ و مقادیر آن پس از شناوری در آب متضاد بلافاصله پس از تمرین (1.23±4.82)، یک ساعت پس از تمرین (1.32±5.64) و 24 ساعت پس از تمرین(1.77±6.42) بود. اختلاف معناداری بین دو روش ریکاوری در سطوح کراتین کیناز و پروتئین واکنشیc وجود ندارد (0.05