تاثیر تمرین استقامتی بر برخی پارامترهای متابولیکی موش‌های صحرایی دیابتی نوع دو ناشی از نیکوتین آمید و استروپتوتوزوسین

هدف از تحقیق حاضر، تعیین تاثیر تمرین استقامتی بر برخی پارامترهای متابولیکی موش های صحرایی دیابتی نوع دو ناشی از نیکوتین آمید و استروپتوتوزوسین بود. بدین منظور، 24 سر موش نر بالغ غیرچاق پس از القای دیابت (تجویز نیکوتین آمید و استروپتوتوزوسین) به سه گروه هشت‌تایی شامل غیردیابتی، دیابتی تمرین و دیابتی کنترل تقسیم شدند. چهار هفته پس از پیشرفت دیابت، گروه دیابتی تمرین چهار هفته روی نوار گردان دویدند. در پایان تمرین، تست تحمل گلوکز درون‌صفاقی برای تعیین حساسیت به انسولین انجام گرفت، سطوح گلوکز و انسولین پلاسما اندازه گیری و شاخص مقاومت به انسولین (homa-ir) محاسبه شد. از آزمون آماری تی مستقل و آنالیز واریانس دوطرفه برای تحلیل داده ها استفاده شد. براساس یافته های تحقیق، در طول چهار هفته القای دیابت، بین وزن بدن، میزان غذای دریافتی و سطح انسولین پلاسمای ناشتای دو گروه دیابتی و غیردیابتی تفاوت غیرمعنا داری مشاهده شد، ولی سطح گلوکز خون ناشتا و غیرناشتای گروه دیابتی نسبت به گروه غیردیابتی افزایش معنا داری یافت. همچنین، پس از چهار هفته تمرین، بین وزن بدن و میزان غذای دریافتی سه گروه غیردیابتی، دیابتی تمرین و دیابتی کنترل تفاوت غیر معنا داری مشاهده شد، ولی تمرین موجب کاهش معنا دار سطح گلوکز پلاسمای ناشتا و homa-ir و افزایش معنا دار انسولین پلاسمای ناشتا و تحمل گلوکز گروه دیابتی تمرین نسبت به گروه دیابتی کنترل شد. بنابراین، به‌نظر می رسد چهار هفته تمرین استقامتی تاثیر مفیدی بر برخی پارامترهای متابولیکی موش های صحرایی دیابتی نوع دو دارد.