مقایسۀ qtc ورزشکاران مرد نخبه، باشگاهی و مبتدی در حالت استراحت و ورزش وامانده‌ساز

از علل مرگ ناگهانی در ورزش طولانی بودن مرحلۀ استراحت قلبی است. هدف از این تحقیق مقایسۀ qtc از الکتروکاردیوگراف ورزشکاران مرد نخبه، باشگاهی و مبتدی است. نمونۀ آماری پژوهش 7 ورزشکار مرد قایقران تیم ملی کانو، 10 فوتبالیست مرد باشگاه نیروی زمینی و 10 دانشجوی غیر تربیت بدنی مرد بودند. میانگین و انحراف معیار 27 ورزشکار شامل گروه نخبه: سن 2/43 ± 22/42 سال، قد 4/29 ± 182/14 سانتی‌متر، وزن 6/16 ± 81/28 کیلوگرم، شاخص تودۀ بدنی 2/13 ± 24/53؛ گروه باشگاهی: سن 0/48± 20/30 سال، قد 4/27 ± 177/5 سانتی‌متر، وزن 6/44 ± 71/6 کیلوگرم، شاخص تودۀ بدنی 1/47 ± 22/69؛ و گروه مبتدی: سن 1/93 ± 20/20 سال، 4/71 ± 176/4 سانتی‌متر، وزن 7/5 ± 70/92 کیلوگرم، شاخص تودۀ بدنی 2/13 ± 22/77 بود. کلیۀ آزمودنی‌ها در آزمون بروس تا مرحلۀ واماندگی شرکت کردند. با استفاده از دستگاه الکتروکاردیوگرام ورزشی پیش و پس از آزمون بروس، الکتروکاردیوگراف آنها ثبت شد. پس از محاسبۀ فاصلۀ زمانی qtc، نتایج با استفاده از روش آماری تحلیل واریانس چندعاملی و آزمون تعقیبی شفه استخراج شد. نتایج نشان داد که فاصلۀ زمانی qtc در هر دو مرحلۀ استراحت و واماندگی در سه گروه تفاوت معنا‌دار دارد (0/001>p). همچنین فاصلۀ زمانی qtc در دو مرحلۀ استراحت (0/001>p) و واماندگی (0/01>p) با افزایش سطح ورزشکاری از مبتدی به نخبه افزایش معنا‌داری را نشان داد. بنابراین می‌توان نتیجه گرفت که احتمالاً ورزش و سطح آمادگی جسمانی می‌تواند موجب افزایش دپولاریزاسیون و رپولاریزاسیون بطن و عملکرد قلب شود.