تاثیر تمرین تناوبی با شدت بالا در محیط گرم بر عملکرد هوازی و بی‌هوازی مردان فعال

هدف از پژوهش حاضر تعیین تاثیر تمرین تناوبی با شدت بالا در محیط گرم بر عملکرد هوازی و بی‌هوازی مردان فعال بود. 24 دانشجوی مرد فعال با توجه به برآورد  vvo2maxبه سه گروه تمرین در محیط‌ گرم (8 نفر)، تمرین در محیط طبیعی (8 نفر) و کنترل (8 نفر) به‌صورت همتا تقسیم شدند. آزمودنی‌های گروه محیط گرم‌ و طبیعی 12 جلسه طی دو هفتۀ متوالی تمرین کردند. هر جلسۀ تمرین شامل 5 وهلۀ 150 ثانیه‌ای دویدن با شدت 90-85 درصد vvo2maxروی نوار گردان بود و بین هر وهله 150 ثانیه دویدن با شدت 50 درصد vvo2max به‌عنوان استراحت فعال قرار داشت. پیش و پس از پروتکل پژوهش، آزمون tmax و آزمون فزایندۀ بیشینه روی نوار گردان جهت بررسی عملکرد هوازی و آزمون وینگیت به‌منظور بررسی عملکرد بی‌هوازی در محیطی با دمای 1±23 درجه و رطوبت 5±35 درصد طبیعی اجرا شد. بررسی داده‌ها، از طریق تحلیل واریانس یکسویه در سطحp<0/05 نشان داد، تمرین تناوبی با شدت بالا در محیط گرم، شاخص‌های vvo2max، tmax، مسافت حداکثر سرعت توان هوازی و میانگین توان بی‌هوازی به‌ترتیب به مقدار 14/3 درصد، 16/3 درصد، 33/4 درصد و 40/1 درصد نسبت به پیشرفت گروه تمرین در محیط طبیعی افزایشی معنا‌دار داشت، اما حداکثر توان بی‌هوازی (15 درصد) تنها نسبت به گروه کنترل افزایش معنا‌داری داشت (p<0/05). همچنین مقدار لاکتات پس از آزمون tmax تنها در گروه تمرین در محیط گرم (12/6- درصد) کاهش معناداری نشان داد، اما در مقایسه‌های بین‌گروهی تفاوت معنادار نبود (p<0/05). گروه کنترل در هیچ‌یک از شاخص‌ها تفاوت معناداری نشان نداد (p<0/05). به‌طور کلی نتایج نشان داد دو هفته تمرین تناوبی با شدت بالا در محیط گرم، عملکرد هوازی و برخی شاخص‌های عملکرد بی‌هوازی را نسبت به محیط طبیعی به‌طور معناداری بهبود می‌دهد.