تاثیر ده هفته تمرین تناوبی هوازی بر وضعیت آنتی‌اکسیدانی و اکسیدانی در بیماران دیابتی نوع دو

پژوهش حاضر با هدف تاثیرپذیری وضعیت استرس اکسایشی ناشی از تمرینات تناوبی هوازی در بیماران دیابتی نوع دو طراحی و اجرا شد. 24 بیمار دیابتی نوع دو که تحت درمان دارویی بودند، با میانگین سنی 6/50 ± 50/29 سال و شاخص تودۀ بدنی 0/67 ± 27/21 کیلوگرم بر متر مربع در دو گروه تمرینی و کنترل قرار گرفتند. برنامۀ تمرینی به مدت ده هفته، سه جلسه در هفته و به مدت 40 دقیقه با شدت 80 درصد حداکثر تواتر قلبی (hrmax) اجرا شد. شاخص­های آنتی‌اکسیدانی سوپراکسید دیسموتاز (sod) و گلوتاتیون پراکسیداز (gpx)، شاخص اکسیدانی مالون دی آلدئید و نیتریت/نیترات (nox) اندازه­گیری شد. داده­ها با روش آماری آنوای دوطرفه بررسی شد. نتایج نشان داد تمرین تناوبی هوازی موجب افزایش معنادار نیتریت/ نیترات (0/004=p)، gpx (0/001=p) و کاهش معنادار mda (0/029=p) شد. درحالی­که تاثیر معناداری بر sod (0/063=p) نداشت. علاوه‌بر این، به بهبود ظرفیت آمادگی هوازی (0/005=p) منجر شد، اما شاخص‌های متابولیکی تاثیر معناداری ناشی از تمرین تناوبی هوازی نشان ندادند. ازاین‌رو می‌توان نتیجه گرفت تمرینات تناوبی هوازی از راه کاهش اکسیدان ها و افزایش آنتی‌اکسیدان‌ها موجب افزایش فعالیت زیستی no شده است. همچنین تناوب های تمرین ورزشی با افزایش آنتی‌اکسیدان‌ها و تنش برشی موجب بهبود وضعیت اکسایشی و عملکرد اندوتلیال می شود.