به کارگیری روش تصمیم‌گیری چند معیاره در تعیین اراضی مناسب به منظور استفاده از منابع آب شور در اجرای طرح های پرورش آرتمیا در محیط های خشک و بیابانی (مورد مطالعه: پلایای سیاه کوه یزد)

مناطق خشک و بیابانی به‌دلیل دارا بودن منابع گوناگون از جمله منابع فراوان و بدون استفاده آب‌های بسیار شور و نامتعارف، در سال‌های اخیر در کانون توجه برای اجرای طرح‌های توسعه‌ای و کسب منافع اقتصادی قرار گرفته است. اجرای هرگونه طرحی در این مناطق، بدون توجه به شرایط خاص محیطی حاکم و ضرورت نگاه ویژه به اجرای این‌گونه طرح‌ها در اراضی مناسب، به‌گونه‌ای که از آثار و پیامدهای مخرب آنها جلوگیری کند، اجتناب‌ناپذیر است. این تحقیق با هدف تعیین اراضی مناسب استفاده از منابع آب شور در پرورش آرتمیا، در پلایای سیاه‌‌کوه یزد انجام گرفته است. به‌همین منظور و برای تعیین عوامل مهم، ارزشگذاری و اولویت‌بندی آنها و تعیین اراضی مناسب از فرایند تحلیل سلسله‌مراتبی به‌مثابه یکی از روش‌‌های تصمیم‌گیری چند‌معیاره استفاده شد. بر اساس نتایج حاصل از پرسش‌نامه، معیارهای محیط‌زیستی، فنی و اقتصادی و اجتماعی معیارهای اصلی در نظر گرفته شد. نتایج این تحقیق نشان داد که در مناطق بیابانی، بهترین و مناسب‌ترین عرصه‌ها از دیدگاه کارشناسان، لحاظ کردن رخساره‌های ژیومورفولوژی مناسب به‌مثابه اراضی پایه ارزیابی دیگر معیارها و شاخص‌هاست و دیگر معیارها از جمله فنی و اقتصادی و اجتماعی، در درجه‌های بعدی اهمیت قرار گرفت.