ارتباط الگوهای پیوند از دور با میزان اُزون کلّی در اصفهان

نظر به اهمّیّت لایه‎ی اُزون در زندگی بشر، پژوهش‎های زیادی تلاش در کشف قانونمندی حاکم بر تغییرات آن داشته‎اند. هدف این پژوهش مطالعه‎ی اثر شاخص‎های اقلیمی بر نوسان مقادیر اُزون کلّی در ایستگاه اصفهان است. برای این امر، آمار ماهانه‎ی اُزون کلّی ایستگاه اُزون‎سنجی اصفهان و نیز داده‎های مربوط به سیگنال‎های اقلیمی از پایگاه داده‎های اقلیمی ncep/ncar مورد استفاده قرار گرفت. همچنین از تحلیل همبستگی پیرسون و مدل‎های مختلف رگرسیون برای سنجش روابط استفاده شد. نتایج این پژوهش نشان داد ارتباط بین شاخص‎های ao و nao با مقادیر اُزون در ماه‎های سرد؛ دسامبر، ژانویه و فوریه معکوس و ضعیف، ولی از بقیّه‎ی ماه‎های سال قوی‎تر است. روابط بین شاخص soi با مقادیر اُزون کلّی از روند ماهانه‎ی مشخّصی پیروی می‎کنند و این ضرایب در ماه‎های سرد سال منفی و قوی و در ماه‎های گرم سال مثبت و ضعیف هستند. از این رو انتظار می‎رود با افزایش این شاخص، مقدار اُزون در بالای اصفهان افزایش یابد و برعکس. به‎طوری که بالاترین مقدار اُزون طیّ 15 سال با 433 دابسون همزمان با پایین‎ترین شاخص soi و بالاترین دمای سطح آب در اقیانوس آرام روی داده است. شاخص soi با زمان تاخیر دو و سه‎ماهه و شاخص ao با زمان تاخیر دوماهه و به‎صورت منفی، ارتباط معنادارتری با تغییرات اُزون کلّی دارند. ارتباط معکوس و قوی شاخص وزش باد مداری در سطح 200 میلی‎باری با تغییرات اُزون نشان می‎دهد با افزایش شاخص وزش باد مداری مقدار اُزون در ایستگاه اصفهان کاهش می‎یابد. بنابراین حرکت نصف‎النهاری/مداری باد می‎تواند بر افزایش/کاهش مقدار اُزون کلّی موثّر باشد.