تحلیل بقاء سکونتگاه‌های روستایی منطقه قزوین

در قرن حاضر تضمین بقا الگوهای فضایی موجود ازجمله دغدغه‌های جدی مدیران و برنامه‌ریزان شهری و منطقه‌ای محسوب می‌گردد. در سنجش میزان بقا، یکی از روش‌های موثر و کارآمد، آنالیز بقا می‌باشد. هدف این پژوهش کاربست تحلیل بقاء در قالب نگرش توسعه پایدار محلی منطقه‌ای است که به‌صورت توصیفی تحلیلی از نوع مقطعی بر روی تمامی سکونتگاه‌های روستایی منطقه قزوین انجام گرفت. تجزیه‌وتحلیل داده‌ها و تعیین میزان بقا از روش کاپلان مایر در نرم‌افزار spss و برای مقایسه میانگین میزان بقا از آزمون لگ رنک استفاده شد. نوآوری اصلی این پژوهش، به‌کارگیری آنالیز بقا در سنجش میزان بقا در انواع الگوهای فضایی و جمع‌بندی مولفه‌های متناظر با آنالیز بقا است. که هر روستا را مانند یک شخص با مولفه‌های: دموگرافیک، بیولوژیکی و اجتماعی اقتصادی در نظر گرفته است. نتایج نشان داد چشم‌انداز بقا روستاهای شهرستان‌های قزوین، آبیک و بوئین‌زهرا به علت روند توسعه ناپایدار و روابط مخرب اکولوژیکی منطقه کلان‌شهری تهران در چند دهه اخیر بسیار کوتاه است همچنین چشم‌انداز بقا شهرستان‌های آوج، البرز و تاکستان هرچند نسبت به مناطق یادشده از شرایط بهتری برخوردارند اما همچنان به لحاظ بقا وضعیت نگران‌کننده‌ای دارند. با آگاهی از میزان بقا می‌توان، با اتخاذ سیاست‌های مراقبتی برای مناطق پرمسئله و اقدامات لازم جهت‌پذیرش نقش‌های فرامنطقه‌ای متناسب با توان حیاتی آن‌ها، به افزایش طول عمر و بقاء این سکونتگاه‌ها کمک نمود.

survival analysis of rural on surrounding areas metropolitan regions

in this century, ensuring the survival of the existing spatial patterns is one of the serious concerns of urban and regional managers and planners. in measuring the survival rate, one of the effective and efficient methods is the survival analysis. the aim of this study is to apply survival analysis in the form of a local-regional sustainable development approach. method: a descriptive cross-sectional analysis was conducted in all rural settlements of qazvin region. data analysis and survival rate determination was done using the kaplan-meier method in spss software, and the log-rank test was used to compare the average survival rate. the results show that the survival chances of the villages of qazvin, abike and boyinzahra towns are very low due to the unstable development process and destructive ecological relations of greater tehran in recent decades. the survival rate of auj, alborz and takestan cities is better than the above-mentioned areas, but the situation is still worrying in terms of survival. by knowing the survival rate, we can help increase the longevity and survival of these settlements by adopting a policy of caring for problematic areas and taking the necessary measures to undertake supra-regional tasks according to their viability.