تحلیل و سطح‌بندی مناطق پانزده‌گانه کلان ‌شهر اصفهان برمبنای رویکرد برنامه‌ریزی شهری بیوفیلیک

به دنبال رشد سریع جمعیت، گسترش شهرها و افزایش جدایی گزینی شهر از طبیعت، مشکلات متعددی ازجمله آلودگی هوا، کاهش پویایی اجتماعی در ارتباط با طبیعت، عدم همخوانی طبیعت با کالبد شهر، هدر رفتن منابع طبیعی و معضلات ترافیکی ناشی از کاهش استفاده از گزینه‌های حمل‌ونقلی سازگار با محیط طبیعی گریبان گیر شهرها و به‌ویژه کلان‌شهرها شده‌است. رویکرد نوین برنامه‌ریزی شهری بیوفیلیک با در نظر گرفتن ارتباط شهر و شهروندان با طبیعت به‌عنوان اصل اساسی در برنامه‌ریزی، در راستای رفع مشکلات فوق ارائه گردیده است. پژوهش حاضر با هدف ارائه چارچوبی چندبعدی برای سنجش رویکرد برنامه‌ریزی شهری بیوفیلیک در مقیاس کلان و تحلیل و سطح‌بندی مناطق پانزده‌گانه کلان‌شهر اصفهان برمبنای رویکرد برنامه‌ریزی شهری بیوفیلیک می‌باشد. در این راستا از پارادایم پژوهش مختلط (شامل روش‌های کمی و کیفی به‌صورت ترکیبی) استفاده‌شده و اطلاعات موردنیاز از طریق روش‌های کتابخانه‌ای و میدانی (از نوع پرسشنامه) گردآوری شده‌است. برای تحلیل داده‌ها از روش‌های تحلیل فضایی (تحلیل شبکه، تحلیل فاصله اقلیدسی و درون‌یابی) و سنجش‌ازدور، جهت سطح‌بندی مناطق از روش شکست‌های طبیعی و نیز برای وزن دهی به سنجه‌ها و مولفه‌ها از روش سوارا بهره گرفته‌شده است. نتایج پژوهش حاکی از عدم توازن میان مناطق پانزده‌گانه کلان‌شهر اصفهان به لحاظ برخورداری از امکانات و پتانسیل‌های طبیعت‌محور می‌باشد به‌گونه‌ای که از یک‌سو در مناطق مرکزی و غربی به‌خصوص مناطق 1، 3 و 9 عمده شرایط و زیرساخت‌های برنامه‌ریزی شهری بیوفیلیک تجمع یافته‌اند و از سوی دیگر مناطق 14 و 15 در محروم‌ترین وضعیت به لحاظ رویکرد برنامه‌ریزی شهری بیوفیلیک می‌باشند.