تبیین نابرابری‌ و رتبه‌بندی دانشگاه‌های شهر تهران جهت نیل به توسعۀ پایدار

مطالعه نابرابری آموزشی و حذف یا کاهش آن موضوعی است که پژوهشگران و دولت‌ها به آن توجه دارند؛ از این‌رو در پژوهش حاضر، به بررسی نابرابری و رتبه‌بندی دانشگاه‌های شهر تهران پرداخته شد. در این پژوهش دانشگاه‌ها در دو دسته شاخص‌های اسنادی و غیراسنادی، و تلفیق شاخص‌ها ارزیابی شدند. جامعه آماری شامل دانشجویان دانشگاه‌های شهر تهران بود. برای نمونه‌گیری نیز از روش طبقه‌ای با انتساب مناسب استفاده شد. همچنین 383 نفر برای نمونه انتخاب شدند و پرسشنامه میان آن‌ها توزیع شد. نوع پژوهش توصیفیتحلیلی است که جمع‌آوری اطلاعات آن به‌صورت میدانی و کتابخانه‌ای صورت گرفت. هدف پژوهش نیز کاربردی است. برای سنجش مولفه‌ها از پرسشنامه استفاده شد و اعتبارسنجی روایی شاخص‌ها با نظر استادان و متخصصان مربوط صورت گرفت. پایایی اجزای پژوهش به روش آلفای کرونباخ بررسی شد که آلفای آن 0.951 بود. به‌منظور تجزیه و تحلیل داده‌ها از نرم‌افزار spss، و برای رتبه‌بندی دانشگاه‌ها از نظر شاخص‌های پژوهش، از مدل تاپسیس استفاده شد. براساس یافته‌ها، دانشگاه تهران در اغلب شاخص‌ها رتبه اول را دارد. دانشگاه‌های تهران از نظر برخورداری از شاخص‌های مختلف با هم متفاوت هستند. دانشگاه‌های جامع، دانشگاه تهران، تربیت مدرس و شهید بهشتی، با مقادیر تاپسیس 0.963، 0.519 و 0.235 به‌ترتیب در جایگاه‌های اول تا سوم قرار دارند. دانشگاه‌های فنی مهندسی، صنعتی شریف، امیرکبیر، علم و صنعت و خواجه‌نصیرالدین طوسی با مقادیر تاپسیس 0.525، 0.438، 0.387 و 0.232 به‌ترتیب رتبه‌های اول تا چهارم را دارند.