بررسی جایگاه شاغلان بخش غیررسمی در پایداری اقتصاد شهری (مطالعۀ موردی: کلان‌شهر تبریز)

کلان‌شهر تبریز نمونه‌ای از مدل‌های توسعه شهری است که در پی تحولات ناشی از اصلاحات اراضی و ایجاد قطب رشد و مراکز صنعتی در دهه‌های اخیر به‌کلی متحول، و گرفتار ساختاری متخلخل و بیمارگونه شده است. نوع این پژوهش کاربردیتوسعه‌ای، توصیفیتحلیلی است که در آن مطالعه موردی، و تکنیک‌های اسنادیکتابخانه‌ای و میدانی به‌کار رفته است. ابزار جمع‌آوری داده‌ها،‌ پرسشنامه،‌ مشاهده،‌ مصاحبه،‌ آمارنامه‌های مرکز آمار ایران،‌ اطلاعات حاصل از نقشه‌های تحلیلی تولیدشده در محیط gis،‌ اسناد موجود در شهرداری‌های مناطق و طرح‌های توسعه شهری تبریز است. در این پژوهش از مدل‌ها و روش کمی مانند آزمون خی‌دو و وی‌کرامر، همچنین از سیستم اطلاعات جغرافیایی gis،‌ نرم‌افزارهای arcwiev و spss استفاده شده است. جامعه آماری پژوهش تمام شاغلان بخش اقتصاد غیررسمی در مادرشهر تبریز هستند. حجم نمونه 390 نفر و شیوه نمونه‌گیری به‌صورت تصادفی خوشه‌ای و چندمرحله‌ای از مناطق ده‌گانه تبریز است. داده‌های پژوهش حاضر با بهره‌گیری از روش‌های آمار توصیفی و استنباطی و با نرم‌افزار spss تجزیه و تحلیل شده است. براساس یافته‌های پژوهش، فعالیت‌ها در بخش غیررسمی، تنوع زیادی دارند. همچنین عمده‌ترین دلیل ورود افراد به این بخش، اشتغال‌نداشتن در بخش رسمی اقتصاد و نبود سرمایه کافی و تخصص و سواد است. مهم‌ترین مشکلات شغلی این گروه، کمبود سرمایه و نداشتن مکان ثابت و مناسب است. بیشتر شاغلان این بخش، مالیات پرداخت نمی‌کنند. همچنین میزان اشتغال در بخش غیررسمی در بین جمعیت مهاجر بیشتر است.