تحلیل فضایی و سطح‌بندی توسعۀ روستایی در استان خوزستان با استفاده از فنون تصمیم‌گیری چندشاخصۀ جبرانی و مجموعۀ ادغامی

درک بهتر پدیده‌های جغرافیایی و شناخت علمی مکان‌های جغرافیایی مستلزم داشتن اطلاعاتی جامع از مناطق مورد نظر است. همچنین، آگاهی از وضعیت توزیع فضایی سطوح توسعه، پیش‌نیاز طرح‌ها و برنامه‌های توسعه روستایی محسوب می‌شود؛ از این‌رو، مسئله اصلی پژوهش حاضر، «تحلیل فضایی سطوح توسعه روستایی در گستره استان خوزستان» است. اطلاعات مورد نیاز پژوهش از نوع داده‌های ثانویه است که با طراحی چک‌لیستی با عنوان شناسنامه روستا با مراجعه به سالنامه آماری استان خوزستان در سال 1390 تکمیل شد. در پژوهش حاضر، برای سنجش وضعیت توسعه روستایی در استان، از روش وزن‌دهی آنتروپی شانون و فنون تصمیم‌گیری چندشاخصه جبرانی مانند تاپسیس، الکتر، ویکور و پرومته استفاده شد. همچنین، با به‌کارگیری چهار روش میانگین رتبه‌ها، بُردا، کاپلند و پُست در قالب مجموعه ادغامی، نتیجه‌ای واحدی از سطح‌بندی توسعه روستایی در استان به‌دست آمد. درنهایت، نتایج سطح‌بندی شهرستان‌ها به تفکیک تمامی شاخص‌ها، با استفاده از نرم‌افزار arcgis10.4.1، به‌صورت نقشه ارائه شد. کلی‌ترین نتیجه پژوهش، ناهماهنگی و گسست فضایی میان مناطق استان در توزیع جغرافیایی سطوح توسعه روستایی است. این مسئله در سطح استان، از نظر نماگرهای مورد بررسی در موضوعات مختلف قابل‌ملاحظه است. بیشتر شاخص‌های توسعه در نیمه‌های شمالی، مرکزی و غربی استان خوزستان متمرکز شده است؛ به‌گونه‌ای که سه ناحیه در مرتبه اول، شش شهرستان در مرتبه دوم، هفت ناحیه در مرتبه سوم، شش ناحیه در مرتبه چهارم و پنج ناحیه در مرتبه پنجم توسعه قرار گرفته‌اند.