تحول روابط بین‌الملل از خِرَدگرایی به تامل‌گرایی و ظهور فرانظریه به مثابه متا- فیزیک نوین

مشهور است که چشم‌انداز تامل‌گرا در روابط بین‌الملل معاصر، بازتاب‌ ‌دهندۀ امر اجتماعی/ معنایی است. از این منظر، چشم‌انداز مذکور با تامل در باب فرایند نظریه‌پردازی، به تعهدات فرانظری معطوف شده است. نویسنده با روی آوردن به رویکرد فلسفی و بهره جستن از بصیرت‌های هوسرل و هَیدگر، به‌ویژه دو پنداشت نیّت‌مندی و زمان‌مندی، می‌کوشد با اتخاذ نگاهی انتقادی، فرانظریه روابط بین‌الملل معاصر را واسازد. استدلال نویسنده آن است که در تحول چشم‌اندازهای نظریه‌پردازی در روابط بین‌الملل، متافیزیک چشم‌انداز خِرَدگرا که مبتنی بر بازی بی‌پایان حاکمیت و آنارشی در نظام بین‌الملل آنارشیک متشکل از دولت‌های دارای حاکمیت بود، به متا فیزیک چشم‌انداز تامل‌گرا مبتنی برتاملات فرانظری با محوریت وجوه سه‌گانۀ هستی‌شناسی، معرفت‌شناسی و روش‌شناسی، تحول یافته است. فرضیۀ این مقاله، آن است که فرانظریه/ متافیزیک روابط بین‌الملل معاصر برای نظریه‌پرداز تعلیق شده و می‌توان به جای نظریه، به نظریه پرداز معطوف شد. نتیجه آنکه فهم نظریه‌پرداز از معنای روابط بین‌الملل معاصر، مشروط به اشتراک افق زمانی هستندگیِ وی در کنار دیگر انسان‌ها/ هستندگان بوده و تبعاً شناخت وی نیز از آنها خارج از این حیث زمانی نیست. در این پژوهش، گردآوری داده‌ها به روش کتابخانه‌ای انجام و روش تحیل محتوا برای تحلیل داده‌ها استفاده شده است.