نیست انگاری؛ خاستگاه، اقسام، و پیامدهای آن از منظر نیچه

نیست انگاری از اساسی ترین کلیدواژه های تفکر نیچه است که به سبب ارتباط وثیقی که با دیگر آموزه های او دارد، از موضوعیتی اساسی در فلسفه ورزی او برخوردار است. نیست انگاری در واقع معیار نیچه است برای ارزیابی هر آنچه در سرنوشت انسان و جامعۀ انسانی مدخلیت دارد؛ از سویی بنیادی ترین نظام های فکری و اعتقادی سامان یافته در قالب دین و فلسفه و علم و اخلاق را متهم به نوعی از نیست انگاری (منفعل) می کند که در نظر او بسی مغضوب و مطرود می نماید، و از این رو همۀ آن ها را به این سبب مستحق انهدام می داند، و از سویی برای جای ;گزینی آنچه ویران کرده، ما را به نوع دیگری از نیست انگاری (فعال) فرا می خواند؛ با استعانت از منجی ای به نام ابرانسان مقصود ما از این جستار، بازنمایی ادلۀ نیچه در انتقادش به این نظام ها و نیز تشریح مبسوط گونه های نیست انگاری مدنظر اوست.

Nihilism, Origins, Types, and its Consequences in Terms of Nietzsche

amp;ldquo;Nihilismamp;rdquo; is one of the basic keywords in Nietzscheamp;rsquo;s thinking, and because of its strong connection with his other teachings, it is considered to be a principle subject in his philosophizing. In fact, nihilism is Nietzscheamp;rsquo;s criterion to evaluate whatever is relevant to the fate of human and human society. On one hand, he accused the most fundamental organized systems of thought and belief in religion, philosophy, and science of a kind of nihilism (passive) which in his view is somehow despicable and rejected; and therefore deserves to be destroyed. On the other hand, he, asking for the help of a Savior called amp;ldquo;Super humanamp;rdquo;, invites us to another kind of nihilism in order to replace what has been destroyed. This paper intends to presents Nietzscheamp;rsquo;s argues in his critique of these systems and also to provide a detailed description of the types of his nihilism.