کرونولوژی استاندارد محاورات افلاطون و شواهد سبک‎شناختی

این مقاله به دنبال روشن ساختن دو نکته است: 1. کرونولوژی های ارائه شده از محاورات افلاطون از ربع آخر قرن نوزدهم تاکنون همگی ساختاری مشابه دارند؛ ساختاری که می توان آن را به جهت غلبۀ کاملش کرونولوژی استاندارد نامید؛ 2. علی رغم این حقیقت که ظهور این ساختار مدیون شواهد سبک شناختی و متاثر از آن هاست، به جز محاورات متاخر جایگاه دیگر محاورات در این ساختار توسط شواهد یادشده تایید نمی شود. کرونولوژی استاندارد تمایل دارد محاوراتی همچون منون و جمهوری را پس از محاورات سقراطی و پیش از پارمنیدس و ثئایتتوس قرار دهد. این ساختار همچنین تاکید دارد که این دو محاورۀ اخیر پس از محاورات میانی و پیش از محاورات متاخری چون سوفیست، تیمائوس، فیلبوس و قوانین قرار گیرد. این جستار تلاش می کند نشان دهد به جز شباهت میان این محاورات متاخر و تاخر احتمالی آن ها، جایگاه دیگر محاورات به ویژه محاورات میانی، ثئایتتوس و پارمنیدس هیچ گونه مبنای سبک شناختی ندارد.

Standard Chronology in Plato’s Dialogues and Stylometric Evidences

AbstractWhat are to be discussed in this article include two main points: i) some kind of a fixed structure can be found in all the chronologies that have been proposed from the last quarter of 19th century onward; a structure that is called here amp;ldquo;standardamp;rdquo; chronology, and ii) in spite of the fact that the appearance of this structure owes too much to the stylistic evidences, these evidences themselves do not confirm anything in the structure but the place of the socalled late dialogues. The standard chronology of Platoamp;rsquo;s dialogues is inclined to consider Meno and Republic as dialogues that have been composed after socalled Socratic dialogues and before Parmenides and Theaetetus. This chronology also insists that the latter two dialogues must be dated after socalled middle dialogues and before dialogues like Sophist, Timaeus, Philebus and Laws. This papper is to illuminate the fact that except the similarities between the late dialogues and their probable lateness, the place of other dialogues, more importantly among them the socalled middle period dialogues, Theaetetus and Parmenides, cannot be approved by stylistic evidences.