رابطۀ میان وجود و بی‌علقگی درخلال آثار کانت

کانت حکم زیباشناختی را بی‌علقه[1] و آن را رضایتی می‌داند که از تصور[2] وجود عین[3] حاصل می‌شود. وی در پانوشتی معروف (پانوشتِ §3) اعلام می‌کند که زیبایی نه مبتنی بر علقه است و نه علقه‌ای را بنیاد می‌گذارد. رویۀ کانت در تعریف امر زیبا، سلبی بوده و صرفاً تفاوت آن را با امر مطبوع و خیر بیان می‌کند. کانت در نقد عقل محض، وجود را محمول واقعی نمی‌داند؛ لذا ضروری است برای یافتن معنای واضح رابطۀ علقه با وجودِ عین به آثار دیگر (آثار اخلاقی[i]) او مراجعه شود. با مراجعه به آثار اخلاقی متوجه می‌شویم که علقه تمایل براساس قاعده‌ای عقلانی یا ذهنی به چیزی است. در این نوشتار، تلاش شده است با عنایت به کلیت اندیشۀ زیباشناختیِ کانت، مفهوم روشنی از علقه فراهم شود تا با تکیه بر آن به مسئلۀ ارتباط علقه با وجود پرداخته شود و به این پرسش پاسخ داده شود که علقه‌مندی چگونه با تصور وجود مرتبط می‌شود.

the relationship between existence and disinterestedness through works of kant

kant considers pure aesthetic judgment to be disinterested and in the minute of quality and interest is a pleasure (delight) that results from the representation of the existence. in a footnote (§3), kant declares that beauty is neither based on an interest nor establishes an interest. in explaining the concept of interest, kant acts negatively and only by distinguishing between the agreeable and the good, depicting the disinterestedness of an aesthetic experience. in the first critique, kant does not consider existence to be a real predicate; therefore, it is necessary to refer to his other works to find the clear and correct meaning of interest. by referring to moral works, we realize that interest is a kind of inclination towards something based on a rational rule. in this article, an attempt has been made to provide a clear concept of interest by considering the whole of kant’s aesthetic thought, to deal with the connection of interest with existence, and to answer the question of how interest is connected with the representation of existence.