دامنۀ مقولی شهود ماهیات پدیده‌‌شناختی

ماهیت پدیده‌شناختی، مابازای اُبژکتیو یک مفهوم است که شهود می‌شود. پدیده‌شناسی علم این ابژه‌ها و دربارۀ آن‌هاست؛ اما آیا تمامی مفاهیم می‌توانند واجد ماهیت باشند؟ اهمیت این پرسش در این است که هر مفهومی که نتواند ماهیت داشته باشد، از حوزۀ پدیده‌شناسی حذف می‌شود. معنای پدیده‌شناختی چنین مفاهیمی مسئله‌ای چالش‌برانگیز است. کنارگذاشتن یک موضوع از پدیده‌شناسی نتیجۀ اعتقاد به امتناع دست‌یابی به ذهنیتی متقن دربارۀ آن است؛ زیرا نمی‌توان شهودی واضح و متمایز از آن داشت؛ درنتیجه، چنین مفهومی فی‌نفسه مبهم، مغشوش یا درنیافتنی است و هر مفهوم‌پردازی یا موضعی دربارۀ آن درنهایت، مصادرۀ اوبژۀ مذکور و موضعی دل‌بخواهی خواهد بود. دل‌بخواهی‌بودن در اینجا می‌تواند به‌معنای ابتنا بر موضعی متافیزیکی و البته غیرمتقن، اطلاقی جمعی (فرهنگی) یا ذوقی شخصی یا هنرمندانه باشد. در همان حال، شناسایی مقولاتی خارج از دامنۀ پدیده‌شناسی با انتظار ما از آن به‌عنوان جامع تمام علوم ناهم‌خوان است؛ اما شهود ماهیت در برخی مقولات مسئله‌ساز و مناقشه‌برانگیز است. چنین امکانی برای مفاهیم نظری، انواع طبیعی، مفاهیم فرهنگی و کلیات متعالی هرکدام به‌نحوی زیر سوال رفته‌ است. در این متن ابتدا این مسائل به‌تفصیل بیان می‌شود و سپس به آنها پاسخ‌ داده می‌شود. تمام این نقدها در پایبندی به تعلیق پدیده‌شناختی، ناواقعی‌بودن ساحت استعلایی و سولیپسیستی‌بودن پژوهش پدیده‌شناختی دچار قصور شده‌اند. قصور آنها ناشی از اتکا به علوم در پژوهش پدیده‌شناختی است. درنهایت، طبق ملاحظات مطرح‌شده، شهود ماهیت معنایی جز تشخیص تعلق یا عدم تعلق یک ابژۀ منفرد به مفهوم کلی متناظر ماهیت مدنظر ندارد؛ درنتیجه، امتناع شهود ماهیت برای یک مقوله به‌معنای امتناعِ داشتن موضعی دربارۀ تعلق هیچ ابژه‌ای تحت مقولۀ مذکور است؛ درحالی‌که تمام اشکالات فوق به چنین تشخیصی اذعان دارند.

categorical domain of intuiting phenomenological essences

an essence is the intuitable objective correspondent of a concept. phenomenology is the science of these objects and the science about them. but is it possible for every concept to have an essence? this question is a crucial one since any concept without essence would be eliminated from phenomenology. the phenomenological meaning of such concepts would be a challenge. excluding a subject matter from phenomenology is a consequence of the refusal to achieve a solid mindset about it because of the infeasibility of intuiting it clearly and distinctly. as a result, such a concept would be ambiguous, inconsistent, or incomprehensible and every conceptualization or standpoint about it would be ultimately an arbitrary appropriation. arbitrariness here can mean insisting on a metaphysical and, of course, unreasonable position, a collective (cultural) belief, or a personal or artistic attitude. furthermore, it is inconsistent with our expectation of phenomenology as an all-encompassing science that some categories could be identified outside of its domain. notwithstanding, this ideation tends to be problematic and disputable for some categories. this possibility has been questioned for theoretical concepts, natural kinds, cultural concepts, and transcendent universals in one or another way. after elaborating on these problems, we attempt to figure them out. these criticisms have failed to comply with the phenomenological epoché, the unreality of the transcendental area, and the solipsistic nature of phenomenological research. their failure is caused by relying on science in phenomenological research. according to our observations, intuiting an essence simply means determining an individual object’s belonging to the corresponding universal concept. thus, the impossibility of ideation for a category implies that it is impossible to determine whether any individual object falls under the aforementioned category, while all the discussed criticisms acknowledge that determination.