ساختار واقعیت و نظریۀ محاکات

صورت‌بندی نخستین نظریۀ محاکات بر این فرض استوار است که هنر و ادبیات بازنماییِ جهان واقع، یا طبیعت است. در تحلیل‌های بعدی، با اینکه دامنۀ موضوع محاکات بسط می‌یابد و مشتمل بر امر عام، طبیعت زیبا، کنش انسانی، و امر ایدئال می‌شود، همچنان این فرض باقی می‌ماند که بازنمایی ادبی در حالت واقع‌نمایانه متوجه مصادیق خارجی یا وضعِ امور است. به‌این‌ترتیب، آنچه نظریۀ محاکات به دست می‌دهد، علی‌رغم تنوع و تکثری که در دامنۀ موضوع محاکات قائل است، درنهایت، مستلزم غفلت از دو موضوع بنیادی است؛ یعنی نادیده‌گرفتن ساختار واقعیت و نیز تاثیر ساخت معرفتی سوژه بر کیفیت بازنمایی؛ به‌همین‌سبب، در این پژوهش، ضمن پذیرش مفروضات بنیادی نظریۀ محاکات، نخست حدود و ثغور مفهوم تصویر ذهنی روشن می‌شود. سپس به این موضوع پرداخته می‌شود که ذهن، امکان بازنمایی یک واقعیت ابتدایی را ازطریق تصویرهایی دارد که گاه ازاساس با وضع امور بیگانه‌اند. در پایان، با تاکید بر تفکیک واقعیت نهادی و ابتدایی نزد سرل، ضمن جرح‌وتعدیل دیدگاه وی، اهمیت کاربست این تفکیک در نظریۀ محاکات روشن می‌شود و تبیین می‌شود زبان چگونه در تقویمِ ساختارِ واقعیت دخیل است.

the construction of reality and mimetic theory

the first formulation of the theory of mimesis is based on the assumption that art and literature represent the real world, or nature. in later analyzes, although the scope of the object of mimesis expands to include the general, beautiful nature, human action, and the ideal, the assumption remains that literary representation is realistically concerned with external objects or the state of affairs. thus, what the theory of imitation yields, in spite of the diversity of the subject matter of mimesis, ultimately entails the neglect of two fundamental issues; that is, ignoring the construction of reality and also the effect of the subject’s epistemological construction on the quality of representation. for this reason, in this research, while accepting the basic assumptions of the theory of imitation, we first clarify the limits of the concept of mental image. we then assume that the mind is able to represent a primitive reality through images that are sometimes fundamentally alien to the situation. finally, by emphasizing searle’s distinction of institutional and brute facts, while modifying his view, we clarify the importance of applying this distinction to the theory of mimesis and explain how language is involved in the regulation of the construction of reality.