چگونگی مواجهۀ هایدگر با هنر مدرن

محور تحلیل‌های هایدگر از هنر در کتاب سرآغاز اثر هنری، هنر بزرگ است که شانی غیراستتیکی دارد و محل رخداد حقیقت وجود است. در این کتاب، هنر مدرن نمایان‌گر غلبۀ تلقی استتیکی از هنر و دارای شانی نیست انگارانه به حساب می‌آید که درنهایت، به مرگ هنر بزرگ منجر می‌شود.دیدگاه هایدگر پس از آشنایی با آثار برخی از هنرمندان مدرن، به‌ویژه نقاشی‌های سزان و کله و نیز شعر ریلکه و همچنین تحت‌تاثیر اشعار هولدرلین، تغییر کرد و موجب شد او از منظری نو به هنر مدرن بنگرد و آن را تحلیل کند. درنهایت، هایدگر به این نتیجه می‌رسد که برخی از آثار هنری مدرن این قابلیت را دارد که بتواند امکان سکنی گزیدن آدمی را در قرب وجود فراهم کند و برای بی‌خانمانی انسان معاصر چاره‌ای بجوید؛ پس می‌توان برخی از این آثار را در زمرۀ هنر بزرگ به حساب آورد.مقالۀ حاضر بر آن است که چگونگی مواجهۀ هایدگر را با آثار برخی از هنرمندان مدرن چون ریلکه، سزان و کله بررسی کند و پیامدهای ناشی از این مواجهه را در تغییر نگاه وی به هنر در دوران مدرن، آشکار سازد و نشان دهد این چرخش در اندیشۀ هایدگر موجب شد وی بپذیرد که هنر مدرن نیز قابلیت و توان ایفای نقش و کارکرد هنر بزرگ را در آشکارگی حقیقت دارد.

Heidegger’s Confrontation to Modern Art

Great art is the focus of Heidegger’s analysis of art in the book &The origin of the work of art,& which has a nonaesthetic value and is the scene of the being of truth. However, modern art represents an aesthetic dominance of art that ultimately leads to the death of great art. Heidegger’s view changed after getting acquainted with the works of some modern artists, especially Cézanne and Klee’s paintings and the poetry of poets like Rilke, and consequently, he started to analyze modern art from a new perspective. Altogether, modern art also could Provide human habitation in the vicinity of being and solve the homelessness of contemporary man. Therefore, some of these works can be considered great art. The present article aims to examine Heidegger’s encounter with some modern artists’ works and reveals the consequences of this encounter in changing his view of art in modern times.