فیزیکالیسم، بنیادینگی و فیزیک جدید

مطابق تعریفی ابتدایی از فیزیکالیسم، جهانْ نخست از هویاتِ مفروضِ فیزیک و دوم از هویاتی تشکیل شده است که به‌نحوی به این هویات مربوط‌اند. رابطۀ مذکور میان هویات دستۀ اول (هویات فیزیک) و هویات دستۀ دوم (هویات فیزیکی) تقارنی نیست؛ چنان‌که هویات فیزیک بر هویات فیزیکی اولویت متافیزیکی دارند یا به‌عبارتی «بنیادی‌تر» از آنها هستند. هدف پژوهش حاضر، نشان‌دادن این موضوع است که فیزیکالیسمِ مبتنی بر این رابطۀ یک‌سویه، که از آن با نام «رابطۀ بنیادینگی» نام برده می‌شود، با توجه به تصویر فیزیک جدید از جهان پذیرفتنی نیست. برای رسیدن به این هدف، به‌ویژه استدلال خواهد شد که با توجه به دوگانگی‌ها در نظریۀ میدان‌های کوانتومی، بنیادینگی رابطه‌ای نسبی است. همچنین، استدلال خواهد شد که اگر ساختارهای تقارنی پیشنهادیِ نظریۀ کوانتوم در رابطۀ بنیادینگی وارد شود، آنگاه فیزیکالیسم نظریه‌ای نامنسجم می‌شود. این موارد در کنار سایر استدلال‌های مطرح در مقاله نشان می‌دهند که فیزیکالیسم به صورتی دیگر نیاز دارد. در انتهای مقاله برخی از این صورت‌ها به ‌بحث گذاشته می‌شوند.

Physicalism, Fundamentality and Modern Physics

Broadly speaking, physicalism says the world consists of just the two types of entities: those posited by physics and those related, in some sense, to them. This relation is not symmetric in such a way that the former class has some sort of ontological priority to the latter. This article aims to show physicalism defined in terms of this relation, which I call the “fundamentality relation”, is not tenable if the picture of the world depicted by modern physics is taken seriously. Particularly, it will be argued that the dualities involved in quantum field theory imply the fundamentality relation to be a relative notion. Physicalism also becomes incoherent when the fundamentality relation is defined on symmetry structures of quantum theory. These among other arguments show that an alternative formulation of physicalism is needed to be articulated. Toward the end of the paper, I shall discuss some of these alternatives.