معرفت عملی: یک ارزیابی زبانی

استنلی‌ ‌ ویلیامسون برپایۀ تحلیل اسنادهای know how در زبان انگلیسی یک استدلال زبان‌شناختی بسیار مناقشه‌برانگیز در دفاع از اندیشه‌انگاری دربارۀ معرفت عملی اقامه کرده‌اند. در این مقاله ابتدا این استدلال معرفی می‌شود. سپس یک دسته از نقدهای وارد بر آن یعنی نقدهای مبتنی‌بر داده‌های بین‌زبانی به‌تفصیل به بحث گذاشته خواهد شد. به‌طور مشخص، داده‌هایی که منتقدان استنلی‌‌ویلیامسون از شیوه‌های اسناد معرفت عملی در زبان‌های گوناگونی همچون فرانسه، لاتین، یونانی، آلمانی، ترکی و روسی آورده‌اند [و همچنین پاسخ‌های استنلی به آنها] معرفی می‌شود. سپس شیوه‌های اسناد معرفت عملی در زبان فارسی به‌مثابۀ سنجه‌ای جدید برای استدلال زبان‌شناختی استنلی‌‌ویلیامسون تحلیل می‌شود. برپایۀ این تحلیل، مقالۀ حاضر دو دستاورد اصلی خواهد داشت: دستاورد نخست اینکه برخلاف آنچه در نگاه نخست به نظر می‌رسد، داده‌های برآمده از زبان فارسی می‌تواند موید استدلال استنلی‌‌ویلیامسون باشد. دستاورد دوم اینکه تحلیل پیشنهادی مقاله، خلا روش‌شناختی پیشینۀ بحث حاضر را آشکار می‌کند؛ مشخصاً این خلا که اسناد معرفت عملی در زبان‌های گوناگون عموماً به‌نحو ایستا و هم‌زمانی تحلیل می‌شود و از تحلیل پویا و درزمانی آنها غفلت شده است.

Practical Knowledge: a Linguistic Analysis

The paper is devoted to examining Stanley and Williamson’s wellknown and disputed argument in favor of intellectualism about knowledgehow. In the first section, I will give an overview of the linguistic argument. The gist of the argument is that knowledgehow is a kind of knowledgethat because ascriptions of knowledgehow entail ascriptions of knowledgethat. Section 2 will focus on crosslinguistic data that Stanley and Williamson’s opponents employ to challenge their argument. In particular, I will take a look at ascriptions of practical knowledge in various languages such as French, Latin, Greek, German, Turkish, and Russian. As critics have shown, the ascriptions of practical knowledge in these languages are inconsistent with Stanley and Williamson’s syntactic and semantic analysis of ascriptions of knowledgehow in English. In section 3, I will examine Stanley and Williamson’s argument based on the ascriptions of practical knowledge in Persian. In light of this analysis, it will be clear that, despite appearances to the contrary, the data from Persian is fully consistent with Stanley and Williamson’s argument. Another conclusion which can be drawn from the analysis is the tentative suggestion that there is a methodological gap in the literature on crosslinguistic data in this debate. In particular, the debate has focused on the synchronic analysis and widely ignored the diachronic method of examination and explanation