پارادوکس مور و تحلیل رویکرد مور دربارۀ آن

جرج ادوارد مور متوجه شد جملاتی مانند «p؛ اما من باور ندارم که p» و «p؛ اما من باور دارم که ~p» می‌توانند محتوای صادقی داشته باشند؛ اما اظهارشان پوچ و بنابراین پارادوکسیکال است. همچنین او دریافت که این جملات اگر به‌صورتِ سوم‌شخص و یا در قالب زمان گذشته اظهار شوند، اظهارشان پوچ نیست. پس از مور نیز مشخص شد علاوه‌بر اظهارپذیرنبودن این جملات، آنها نمی‌توانند به‌درستی باور شوند. در این مقاله ابتدا به معرفی مهم‌ترین ویژگی‌های این نوع جملات پرداخته می‌شود و سپس ضمن معرفی رویکرد اظهاری مور دربارۀ این جملات، استدلال می‌شود که می‌توان دستِ‌کم چهار نقد مهم را به این رویکرد وارد دانست و درنتیجه، این رویکرد نمی‌تواند تبیین کارآمدی دربارۀ پارادوکس مور ارائه کند.

Moore’s Paradox and Analysis of Moore’s Account of the Paradox

Georg Edward Moore realized that although sentences like p but I do not believe that p and p but I do believe that ~p can have true content, their assertion can be absurd and paradoxical. Moreover, he realized that asserting the sentences in thirdperson or past tense forms are not absurd. Later on, it became clear that the sentences are not assertible nor truly believable. In this paper we will first introduce the most important features of the sentences; we will then, along with clarifying Moore’s account for accommodating the sentences, argue that there are at least four criticisms against Moore’s account and thus it is not tenable.