ترکیب، این‌‌همانی و خسّت هستی‌شناختی

ربط‌ونسبت کل‌ها به اجزائشان یکی از درون‌مایه‌های‌‌‌ بنیادینِ متافیزیک ترکیب است: آیا کل‌ها اموری زائد بر اجزای خود هستند؟ و آیا کل‌ها با اجزای خود (به‌نحوِ جمعی) این‌همانی دارند؟ تز موسوم به ترکیببه‌مثابۀاین‌همانی پاسخی مثبت به این دو پرسشِ هم‌ارز اخیر است؛ اما از این تز دو روایت وجود دارد: تز ضعیف و قوی. براساس تز ضعیف، نسبت کل‌‌ها با اجزای خود این‌همانی، به‌معنای دقیق و منطقی این کلمه نیست؛ بلکه نسبتی است که به این‌همانی شباهت دارد. براساس تز قوی، کل‌ها با اجزای خود، به‌معنای دقیق و منطقی کلمه، این‌همان هستند. در این نوشتار، ابتدا به تقریر و صورت‌‌بندی منطقی این دو روایت پرداخته می‌شود. سپس استدلال‌های مبتنی‌بر معیار خسّت هستی‌شناختی نقد می‌شود. هر دو روایت ضعیف و قوی از تز ترکیببه‌مثابۀاین‌همانی مدعی‌اند از تز رقیب خود ‌ این ایده که کل با اجزای خود نااین‌همان است‌ ‌ خسّت هستی‌شناختی بیشتری دارند و درنتیجه، به‌شرطِ اینکه قدرت تبیینی تزهای رقیب برابر باشد، عَقلا بر رقیب خود مرجّح‌اند. در نوشتار حاضر نشان داده شده است که هر دو روایت قوی و ضعیفِ تز ترکیب‌‌به‌مثابۀ‌‌این‌همانی به دشواری‌های سمنتیکی و متافیزیکی معتنابهی دچارند.

Composition, Identity and Ontological Parsimony

The relation of wholes to their parts is one of the fundamental themes of metaphysics of composition. Are wholes nothing over and above their parts? Are wholes and their parts identical? The thesis socalled “composition as identity” is a positive answer to the two last equivalent answers. However, there are two versions of the theses: the weak version and the strong version. According to the weak version, the relation of wholes to their parts is not the identity in a strict and logical sense. But that relation is similar to identity. According to the strong version, the relation of wholes to their parts is identity in a strict and logical sense. In this paper, we first formulate these theses, then we criticize the argument based on ontological parsimony. Both weak and strong versions of the thesis of composition as identity claim that they are more parsimonious than the rival thesisthe thesis that wholes and their parts are not identical. Therefore, if their explanatory power is equal, they are rationally preferred to their rival. We showed that both versions of the thesis of composition as identity suffered from abundant ontologicalsemantic problems.