پارادوکسِ کارنپ و شک‌گرایی‌یِ مرتبۀ دومِ وجودشناختی

گفتنِ این که عددِ اَوّلی بزرگ‌تر اَز صد وجود دارد مستلزمِ این اَست که اَعداد وجود دارند. کارنپ، گویی، اَوّلی را می‌پذیرد و دومی را نه. چگونه؟ و اَگر او دیدگاهی پیرامونِ وجود‌شناسی، و به عبارتِ دقیق‌تر، در فراوجود‌شناسی، دارد که چونین نتایجی را پی می‌آورد، آیا نباید دیدگاهِ او را پارادوکس‌گونه دانست؟ نویسنده با تقسیم‌بندی‌یِ وجود‌شناسان به سه دسته، پاسخ می‌دهد خیر. در واقع، دو پرسشِ اَصلی در وجود‌شناسی یافت می‌شود: چه هست؟؛ و بر چه معیاری چیزی هست؟. وجود‌شناسانِ دستۀ نخست، پاسخِ پرسشِ اَوّل را متوقّف بر پاسخِ پرسشِ دوم می‌دانند. من آن‌ها را روش‌گرا نامیده‌اَم. وجود‌شناسانِ دستۀ دوم، جزئی‌گرایان، پاسخِ پرسشِ دوم را متوقّف بر پاسخِ پرسشِ اَوّل می‌دانند. وجو‌شناسانِ دستۀ سوم، اَز اَساس منکرِ اِمکانِ پاسخ‌گویی به هر یک اَز پرسش‌هایِ یاد شده‌اَند. من این دسته را شک‌گرایی‌یِ مرتبۀ دومِ وجود‌شناختی نامیده، آن را به کارنپ اِسناد می‌دهم و نشان می‌دهم چگونه با این اِسناد، دیدگاهِ کارنپ پارادوکس‌گونه نخواهد بود. در دیگر سو، با گنجاندنِ کارنپ در دسته‌ی اِرجاعِ بی‌دردسر، در برابرِ دسته‌ی اِرجاعِ دردسرساز، نشان می‌دهم که او چگونه، بی‌آن که متوجّهِ وجود باشد، اِرجاع می‌دهد.

Carnap’s Paradox and Ontological Second Level Skepticism

To say that “there is a prime number greater than a hundred” implies “there are numbers”. It seems that Carnap accepts the former and rejects the latter. How? And if his view on ontology, more exactly on metaontology, effects such a result, should we think of his view as paradoxical? The author don’t agree on the light of dividing ontologists in three categories. Indeed, there are two genuine question in ontology: “what is there?” And, “what is the criterion of existence?” Ontologists in the first category think that the answer of the first question stands on the answer of the second question. I call them ‘metodologist’. Ontologists in the second category, ‘particularist’, think that the answer of the second question stands on the answer of the first. Ontologists in the third category radically reject the possibility of answering to those questions. I call this category ‘ontological second level skepticism’ and attribute it to Carnap. Finally, I demonstrate how by this attribution Carnap’s view is not paradoxical. On the other hand, by putting Carnap in the ‘ReferWithoutTears’ camp, in opposite of ‘inconvenience refer’ camp, I show how he refers without ontological concerns.