اثر کشت مخلوط لوبیا سبز با سیب زمینی بر شاخص‌های رشد، عملکرد و کل خروجی زمین در سطوح مختلف نیتروژن

اهداف: عملکرد کم و بهره وری کل زمین از عمده ترین چالش های مرتبط با کشاورزی در کشورهای در حال توسعه است. تنوع گیاهان زراعی با معرفی حبوبات در کشت مخلوط می تواند به کاهش این چالش ها کمک کند. از این رو، بررسی اثرات کشت مخلوط لوبیا سبز با سیب زمینی (رقم آگریا) بر شاخص های رشد، عملکرد و کل خروجی زمین (tlo) از مهمترین اهداف این پژوهش بود.مواد و روش: آزمایش در سال زراعی 1395 در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه بوعلی سینا انجام گرفت. آزمایش به صورت فاکتوریل بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی با 12 تیمار در سه تکرار اجرا شد. تیمارها شامل چهار الگوی کشت خالص سیب زمینی (m1)، کشت لوبیا سبز بین ردیف های سیب‌زمینی (m2)، کشت لوبیا سبز روی ردیف های سیب‌زمینی (m3) و کشت لوبیا سبز بین و روی ردیف های سیب‌زمینی (m4) و سه سطح کود نیتروژن (n0، n80 و n160: به ترتیب معادل صفر، 80 و 160 کیلوگرم نیتروژن در هکتار) بودند.یافته‌ها: نتایج آزمایش در مورد گیاه سیب زمینی نشان داد بیشترین تجمع ماده خشک اندام هوایی (529 گرم در متر مربع) و شاخص سطح برگ (4.86) از تیمار m1×n160 و بیشترین سرعت رشد محصول (21.72 گرم بر متر مربع در روز) از الگوی کشت m2 به دست آمد. بیشترین تجمع ماده خشک در غده (877 گرم در متر مربع)، سرعت رشد غده (24.50 گرم در متر مربع در روز) و عملکرد غده (42.48 تن در هکتار) از تیمار m2×n160 حاصل شد. در لوبیا سبز بیشترین تجمع ماده خشک، شاخص سطح برگ، سرعت رشد محصول و بیشترین عملکرد نیام سبز از تیمار m2×n80 بدست آمد. در سطح کانوپی نیز بیشترین تجمع ماده خشک، سطح برگ، ler و tlo به تیمار m2×n80 تعلق گرفت. تیمار m2×n80در مقایسه با تیمار m1×n0 (کشت خالص سیب زمینی بدون دریافت نیتروژن) مقدار tlo را 43 درصد افزایش داد.نتیجه گیری: در مجموع کشت لوبیا سبز بین ردیف های سیب زمینی و کاربرد 80 کیلوگرم نیتروژن در هکتار علاوه بر ایجاد تنوع زیستی و پایداری اکوسیستم باعث حداکثر بهره‌وری از زمین می شود.

Effect of Green Bean (Phaseolus vulgaris L.) Intercropping with Potato (Solanum tuberosum L.) On Growth Indices, Yield and Total Land Output in Different Nitrogen Levels

Background and Objective: Low yield and total land productivity are the main challenges related to agriculture in developing countries. Crop diversification can help reduce these challenges by introducing legumes in intercropping. Therefore, evaluation of the effects of green bean intercropping with potato (Agria cultivar) on physiological indices, yield and total land output (TLO), were important objectives of this study. Materials and Methods: Experiment was conducted at the Agricultural Research Station, Faculty of Agriculture, BuAli Sina University in 2016 growing season. Experiment was laid out as a factorial based on randomized complete block design with three replications. Four planting patterns including sole cropping of potato (M1), cropping green bean between rows of potato (M2), cropping green bean on rows of potato (M3) and cropping  green bean between and on rows of potato (M4) were applied in combination with three levels of nitrogen fertilizer (N0, N80 and N160: 0, 80 and 160 kg N.ha1, respectively). Results: The results showed that the highest above ground dry matter accumulation (529 g.m2) and leaf area index (4.86) were obtained at M1×N160 tretment. The highest crop growth rate (21.72 g.m2.day1) was achieved at M2 treatment. Maximum tuber dry matter accumulation (877 g.m2), tuber growth rate (24.50 g.m2.day1), and tuber yield (42.48 t.ha1) were obtained at M2×N160 treatment. In green bean, the highest dry matter accumulation, LAI, CGR and number of green pods per plant were obtained from M2×N80 treatment. At the canopy level, the highest accumulation of dry matter, LAI, LER and TLO were observed at M2×N80 treatment. Treatment of M2×N80 in comparison with M1×N0 treatment (sole cropping of potato without nitrogen consumption), increased TLO up to 43 percentage. Conclusion: The cultivation of green beans between rows of potato and the application of 80 kg of nitrogen per hectare, in addition to creating biodiversity and ecosystem stability, causes maximum land productivity.