بررسی رجعت نوستالژیک به عناصر فرهنگ عامّه در دو منظومه «یادِتِن» و «مارووزو»

شعر محلی یکی از جلوه گاه های فرهنگیِ هر قومی است. دو بومی سروده «یادِتِن» اثر صالح سنگبُر و «مارووزو» از فرامرز شکوری که مورد نخست به گویش فارسی بندرعباسی و دومی به گویش گیلکی آبکناری سروده شده‌اند، آینه تمام‌نمای فرهنگ عامّه دو قوم ساکن در بندرعباس و بندرانزلی هستند. هر دو سروده بازتاب رجعت حسرت‌بار شاعر به روزگار گذشته است. در این پژوهش، تلاش می شود مولفه های نگاه نوستالژیک این دو شاعر به عناصر فرهنگیِ جامعه ای که در آن زیسته‌اند، بررسی شود. به همین منظور، مفاهیم نوستالژیک این دو منظومه زیر دو عنوان کلیِ خاطره فردی و جمعی مورد تحلیل و مقایسه تطبیقی قرار گرفته است. بررسی این مقاله نشان می دهد با وجود آن که هر دو شاعر در بهره گیری از مولفه های نوستالژی اشتراک دارند اما میزان، نحوه و اهداف کاربرد عناصر فرهنگ عامّه در دو منظومه تفاوت‌هایی دارد.