بررسی یکی از راه های بیگانه‌سازی در سبک هندی: مطالعۀ موردی غزل های صائب

با نگاهی اجمالی به مطالعاتی که در باب سبک هندی انجام شده ‌‌است، به صراحت می توان دریافت که بیشتر این پژوهش ها، اصطلاح «معنای بیگانه» و اصطلاحات معادل آن (چون معنای غریب و دور، مضمون سازی های پیچیده و ...) را از عناصر بایسته و از مختصات اصلی سبک هندی، و تلاش بسیار برای یافتن «معنای بیگانه» و مضامین تازه را سیرۀ شعرای سبک هندی می دانند. این جستار، یکی از صناعات کنایه محور و پرکاربرد در غزل صائب با عنوان «استعارۀ ایهامیِ کنایۀ همراه با تشبیه» را که نامی است نونهاده برگونه‌ای صناعت رایج در سبک هندی، بررسی می‌‌کند. این شگرد ادبی، در مقام عنصری سبک ساز، در سراسر دیوان و در بدنۀ غزلیات صائب به فراوانی دیده می شود؛ چنانکه کمتر غزلی از غزل های اوست که از این صناعت بهره نگرفته باشد. در این شگرد، غالباً کنایه‌های انسانی، با لحاظ کردن معنایی دیگر، به اشیا، گیاهان و ... نسبت داده‌ می‌شوند و از این طریق معنایی آشنا را از طریقی ناآشنا و بیگانه بیان می‌کنند.