شواهد چینه‌نگاری و رسوبی گسترش حوضه بین‌شلفی آپتین در زون ساختاری زاگرس، شمال منطقه فارس

شرایط خاص رسوبیتکتونیکی صفحه عربی در کرتاسه پیشین (آپتین) به تشکیل، گسترش و تکامل حوضه‌های بین‌شلفی منجر شده است. علاوه بر دو حوضه باب در شرق و کژدمی در شمال شرق صفحه عربی، حوضه‌های بین‌شلفی کوچک‏تری به صورت محلی در نقاط مختلف این صفحه گسترش پیدا کرده‌اند. نتایج مطالعه حاضر در بخش شمالی منطقه فارس واقع در شمال شرق صفحه عربی نیز موید این مطلب است. این پژوهش به بررسی سازند داریان در دو چاه سروستان و احمدی واقع در شمال منطقه فارس (شمال غرب کمربند چین خورده زاگرس) برای بررسی و تفسیر شرایط رسوبی حاکم بر این منطقه در بازه زمانی آپتین اختصاص دارد. در منطقه مورد مطالعه، سازند داریان دارای نهشته‌های کم‌عمق تا عمیق کربناته است. این نهشته‌ها در قالب هشت رخساره رسوبی متعلق به چهار زیر‌محیط لاگون، پشته سدی، دریای باز و حوضه تقسیم‏بندی شده‌اند. در چاه سروستان، بخش بالایی این سازند شامل سنگ آهک‌های اربیتولینی است که توسط یک بخش پلاژیک (تناوبی از سنگ آهک و شیل‌های عمیق) از واحد کم‌عمق‌تر پایینی جدا می‌شود. بخش عمیق و پلاژیک به سمت چاه احمدی (غرب منطقه مورد مطالعه) ناپدید می‌شود. تغییرات ناگهانی عمودی و جانبی از رخساره‌های کم‌عمق اربیتولینی تا رخساره‌های عمیق و پلاژیک در منطقه مورد مطالعه مشهود است. مقایسه تغییرات رخساره‌ در مقاطع مورد مطالعه با دیگر مقاطع مجاور آن‏ها، به ارایه مدل رسوبی کربناته از نوع رمپ کربناته کم‌شیب تا حوضه بین‌شلفی محلی برای سازند داریان در شمال منطقه فارس منجر شده‌ است. در این مطالعه، نام «اینتراشلف سروستان» برای حوضه مذکور انتخاب شده است. محدوده گسترش حوضه بین‌شلفی سروستان با پی‌جویی تغییرات جانبی رخساره‌ای سازند داریان در منطقه مورد مطالعه امکان‌پذیر است.