چینه نگاری سکانسی و ریزرخساره‌های سازند سروک در غرب بلندای قدیم هندیجان- بهرگانسر- نوروز

سازند سروک (کرتاسه میانی) یکی از مهم‌ترین مخازن نفتی در جنوب غرب ایران به شمار می‌رود. گسل هندیجان- بهرگانسر- نوروز به طول بیش از 700 کیلومتر یک گسل تقریباً عمودی-راست‌گرد لغزشی در روند عربی (nne-ssw) است که ضمن عبور از شمال غربی خلیج‌فارس و تاثیرگذاری بر تکامل زمین شناسی منطقه نقش مهمی در تحولات چینه شناسی و رخساه های رسوبی سازند سروک داشته است. از اینرو در مطالعه اخیر به بررسی ریز رخساره‌ها، محیط رسوبی و چینه نگاری سکانسی سازند سروک در غرب بلندای قدیم هندیجان- بهرگانسر- نوروز در میادین هندیجان، بهرگانسر و ماهشهر پرداخته شد. برای این منظور تعداد  186مقطع نازک مورد مطالعات پتروگرافی، رسوب شناسی و چینه شناسی قرار گرفت. این مطالعه مجموعاً منجر به شناسایی 7 ریزرخساره در 4 کمربند رخساره ای پهنه جزر و مدی، لاگون، سد، و دریای باز گردید. وجود ریف های پشته ای و نبود رسوبات توربیدایتی یک پلاتفرم کربناته کم عمق از نوع رمپ را برای تشکیل رسوبات سازند سروک در این ناحیه پیشنهاد می کند. همچنین چینه نگاری سکانسی رسوبات مورد مطالعه در شمال غرب گسل هندیجان- بهرگانسر- نوروز منجر به شناسائی پنج سکانس رسوبی رده سوم شد. بر اساس نتایج به دست آمده، اگرچه منطقه مورد مطالعه در اوایل سنومانین از نظر ساختاری پایدار بود اما از اواخر سنومانین تحت تاثیر فازهای تکتونیکی مهم در امتداد یک برجستگی قدیمی شروع به بالاآمدن کرد. همچنین بالاآمدگی صفحه عربی در اوایل تورونین، موجب عقب نشینی آب دریا و خروج رسوبات سنومانین از آب و در نتیجه وقوع یک فاز فرسایشی مهم در مرز سنومانین و تورنین در بیشتر مناطق (میادین بهرگانسر و هندیجان) شد. در میدان ماهشهر به دلیل نبود سنگواره های شاخص ، اطلاعات جامع و با استناد به اطلاعات مقاطع لرزه نگاری، لاگ های پتروفیزیک و مطابقت ریز رخساره‌ها با چاههای مشابه احتمالارسوبات کربناته بخش فوقانی سازند سروک در روند شمال شمال غرب – جنوب جنوب شرق، به صورت آنلپ در کناره‌های این بلندای قدیمه ته‌نشین شدند.

sequence stratigraphy and microfacies of the sarvak formation, west of the hendijan–bahregansar–nowrooz palaeohigh

the sarvak formation is one of the most important oil reservoirs in southwestern iran. the hendijan–bahregansar–nowrooz strikeslip -fault (hbnf) is known as a major fault system in the northwestern of the persian gulf, extending for approximately 700 kilometers in a north-northeast to south-southwest direction. this fault line passes through the northwestern region of the persian - this study emphasizes on importance of the microfacies, sedimentary environments, and sequence stratigraphy of the sarvak formation in the western part of the hendijan–bahregansar–nowrooz palaeohigh, specifically those of the hendijan, bahregansar, and mahshahr oilfields in southwestern iran. a total of 186 thin sections of rock samples was examined in terms of their petrographic, sedimentological, and stratigraphic aspects. this led to the identification of seven microfacies distributed in four facies belts of tidal flat, lagoon, shoal, and open sea. the lack of turbidites and continuous reefs indicates that carbonates of the sarvak formation in the studied area formed on a homoclinal ramp. additionally, five third-order depositional sequences were identified in the strata studied northwest of the hbnf. it can be concluded that the studied area was structurally stable during the early cenomanian. however, starting from the late cenomanian, significant tectonic phases resulted in- the uplift of the area along an old ridge.- furthermore, the data indicate that the uplift of the arabian plate during the early turonian had significant effects on sedimentary processes in the region. this resulted in the retreat of the sea and the occurrence of a subsequent notable erosion phase at the cenomanian–turonian boundary in many areas including the bahregansar and hendijan oilfields. the interpretation of sedimentary characteristics and depositional environments in the upper part of the sarvak formation in the mahshahr oilfield relies on seismic sections, petrophysical logs, and microfacies analysis. based on the available information the sediments apparently accumulated in a north-northwest to south-southeast trend, forming an onlap over both sides of a palaeohigh.