تلاقی پذیری و مقاومت به بیمارگر درPythium ultimum سه گونه مختلف از جنسCarthamus

شناسایی و انتقال ژنهای مطلوب از خویشاوندان وحشی به گونه های زراعی یکی از روش هایاصلاح گیاهان برای ایجاد مقاومت به بیماری ها و آفات بهشمار می رود. این مطالعه با هدف بررسیدر گلرنگ زراعی و دو خویشاوند دیگر آن pythium ultimum امکان تلاقی پذیری و واکنش بهانجام شد. برای بررسی واکنش به بیمارگر از هشت ژنوتیپ متعلق به گونه زراعی، دو توده از گونهc. lanatus از تهران و اصفهان و یک توده از گونه وحشی carthamus oxyacanthus وحشیجمع آوری شده از استان گلستان به عنوان فاکتور فرعی و دو محیط استریل و آلوده به بیمارگربه عنوان فاکتور اصلی در طرح کرتهای خردشده با 4 تکرار استفاده شد. برای ایجاد p. ultimumآلودگی، از سوسپانسیون بیمارگر با غلظت نهایی 105 زیوسپور در هر میلی لیتر استفاده گردید. درصدجوانه زنی ژنوتیپ های گونه زراعی و گونه لاناتوس در محیط استریل بیش از 90 درصد بود، اما درمحیط آلوده فقط ژنوتیپ های گونه زراعی توانستند همین مقدار جوانه زنی داشته باشند. تلاقی گونه هابا یکدیگر نشان داد که موفقیت در تولید بذر دورگ بارور، بستگی زیادی به انتخاب نوع پایه مادریدارد. در تلاقی گونه زراعی با اکسیاکانتوس، هنگامی که گونه زراعی به عنوان والد مادری بود، بذردورگ بیشتری تولید شد. بذور حاصل از تلاقی دو گونه اکسیاکانتوس و زراعی، بارور و دارای قابلیتجوانه زنی بودند، اما بذور حاصل از تلاقی لاناتوس با گلرنگ زراعی کاملاً عقیم بودند. مقاومت گونه اکسیاکانتوس به بیمارگر پیتیوم و موفقیت در تولید بذر دورگ، توانایی این گونه را برای انتقال ژن هایمقاومت و همچنین سایر صفات مطلوب به گلرنگ زراعی نشان داد.واژه های کلید : ی هیبریداسیون بین گونه ای، خویشاوند وحشی، زیوسپور، بذر