تحلیل شرطیت یا مانعیت تقصیر در مسئولیت قراردادی در نظام حقوقی ایران و آمریکا

گسترش روابط قراردادی انسان ها دامنه مسئولیت را وسعت می بخشد و بدیهی است پیچیدگی و ظرافت هایی که در هر زمان دامن گیر دانش حقوق می شود در قلمرو مسئولیت نیز وارد می شود. آنچه می بایست در خصوص مفهوم تقصیر بیان کرد آن است که تقصیر همانند سایر پدیده هایاجتماعی در حال حرکت و تغییر است و باید آن را تابعی از عدالت شمرد. در این مقاله تلاش شده به بررسی این سوال پرداخته شود که آیا تقصیر در ایجاد مسئولیت قراردادی در حقوق ایران و امریکا شرطیت دارد یا مانع تلقی می شود؟ تقصیر در ا یجاد مسئولیت قراردادی ازجمله بحثهای محوری در زمان نقض قرارداد است و ازآنجا ییکه طرف ین قرارداد در زمان انعقاد قرارداد به دنبال روابط عادلانه هستند که سود و منفعتشان حفظ شود و افزایش یابد و انگیزه بیشتری برای همکاری و حفظ قراردادها داشته باشند بر این اساس در خصوص مانعیت و شرطیت تقصیر میان حقوقداناندر حقوق ایران و امریکا اختلاف نظر وجود دارد. یافته های پژوهش حاضر بر این امر دلالت دارد که تقصیر در ایجاد مسئولیت قراردادی در حقوق هر دو کشور شرطیت داشته و به عنوان علت تامه یعنی بخشی از آن مجموعه مقدماتی است که وجود معلول متوقف بر وجود آن است. این مقاله بادیدی تطبیقی درصدد بررسی شرطیت و مانعیت تقصیر همراه با تحلیل نظرها با روش توصیفی- تحلیلی است .