بازگشت به تابعیت در حقوق ایران؛ مطالعه ای از منظر تحلیلی- انتقادی- اصلاحی

با این که بازگشت به تابعیت ایران، به گونه ای یکی از مصادیق تحصیل تابعیت ایران است، اما قانون گذار به دلائل برخی از ویژگی های آن، دو ماده 987 و 990 قانون مدنی را به آن اختصاص داده است. به رغم تحسین بر انگیز بودن توجه به این تفاوت ها، اما این اختصاص، دو پرسش اساسی را که موضوع اصلی این مقاله است پدید می آورد:یکی آنکه آیا ارکان، شرایط، آثار و ماهیت بازگشت به تابعیت با تابعیت تحصیلی متفاوت است؟ و دیگر اینکه آیا نوع تابعیت ایرانی و نوع خروج فرد از تابعیت یرانی در تخفیف یا تشدید شرایط بازگشت به تابعیت ایران و نیز آثار بازگشت به تابعیت ایران تاثیرگذار است؟ ماده مذکور از برخی کاستی ها و ناراستی ها درباره شرایط، ماهیت و آثار این نوع از تابعیت که میتوان از آن با عنوان تابعیت رجوعی یاد کرد رنج می برد از این رو نویشنده در این مقاله در تلاش است با استفاده از روش تحلیلی و تعمق در متون قانونی پاسخ پرسش های دوگانه پیش گفته را یافته و ضمن ارزیابی آن ها در پایان با ارائه چند پیشنهاد به اصلاح قانون کمک کند.

an analytical-critical-corrective study on the return to citizenship in iranian law

although the return to iranian citizenship is a case of getting iranian citizenship, the legislator assigns articles 987 and 990 of civil law to it due to its characteristics. despite the admirable attention given to these differences, unfortunately, these two articles has suffered from some shortcomings related to conditions, nature, and effects which are resulted from this kind of citizenship, named &referral citizenship&, and unluckily, it has not sufficiently been considered by the commentators of civil law. therefore, the author of this study has deeply analyzed these mentioned articles, explained their shortcomings, and in the end, the author thinks, he has tried to eliminate the shortcomings and correct them with some suggestions.