نظریه‌ وعده به عنوان مبنای الزام‌آوری قراردادها

نظریه وعده، استناد آگاهانه و ارادی به عرف وعده ها را توجیه کننده اعمال قدرت قانونی برای تضمین قرار داد می.داند چنین برداشتی از مبنای قرار داد میتواند برای الزام آن دسته از اعمال حقوقی که به صورت وعده در می آیند، یک قاعده عمومی به دست دهد. حال هدف مطالعه حاضر ارزیابی مقدمات استدلال هایی است که برای اثبات قاعده عمومی الزام آوری قراردادها از طریق نظریه وعده به کار رفته است. لذا پرسش اصلی این است که آیا وعده می تواند مبنا یا توجیه کننده مناسبی برای الزام آوری قراردادها باشد یا خیر؟ باید گفت که این نظریه از چند جهت انتقاد قرار گرفته است دسته ای از ،منتقدین برداشت خود از حدود آزادی قراردادی را مستمسکی برای نقد نظریه وعده قرار داده اند. گروهی نیز عدم همسویی و عده با نظریه های کلان تر استحقاق و ناتوانی در تبیین برخی دکترین های قرارداد را دلیل ضعف آن انگاشته اند. با در نظر آوردن مجموع استدلال ها و نقدهای آن در نهایت به این نتیجه رسیده ایم که نظریه وعده بخشی از واقعیت را به درستی تبیین میکند اما از جهت تاکید بیش از اندازه بر ذهنیات طرفین عقد نیاز به اصلاح دارد.

examining the theory of promise as a justification for the contractual enforcement

the theory of promise considers the conscious intentional invocation of the convention of promises to justify the exercise of legal power to guarantee the contract. such an understanding of the basis of the contract would provide a general rule for enforcing those legal acts that come as a promise. nevertheless, this theory has been criticized in several major ways. some critics have used their conception of the limits of contractual freedom as a pretext for criticizing the theory of promise. some have attributed its weakness to the inconsistency of this theory with the larger theories of entitlement and the inability to explain some of the doctrines of the contract. considering the sum of its arguments and critiques, it can be seen that although the theory of promise correctly explains a part of reality, it needs to be corrected in order to overemphasize the subjective aspect of the contract.