بررسی مفهوم دفاع مشروع در پرتو حملات سایبری (با تاکید بر حمله استاکس‌نت به تاسیسات هسته‌ای ایران)

یکی از شیوه‌های نوین تخاصم درصحنه بین‌المللی، حملاتی است که در بستر فضای سایبری صورت می‌گیرد، هرچند این حملات پتانسیل ایجاد تلفات گسترده و خسارات وسیع را دارند اما سرعت بالای تغییرات در این حوزه موجب گردیده است که حقوق بین‌الملل از وضع قواعد جدید متناسب با فضای سایبری عاجز بماند. توسل به مفهوم دفاع مشروع نیز در خصوص این حملات مورد تردید واقع شده و امکان اعمال این حق در این فضا به استناد ماده 51 منشور ملل متحد و یا حقوق بین‌الملل عرفی از مهم‌ترین پرسش‌هایی است که بی‌پاسخ مانده است. به نظر می‌رسد در صورتی که حملات سایبری به زیرساخت‌های حیاتی یک کشور نفوذ کرده و پتانسیل ایجاد تخریب و اضمحلال در حد یک حمله مسلحانه را داشته باشند، مسلحانه فرض شده و دولت قربانی از حق دفاع مشروع برخوردار خواهد بود. در خصوص حمله کرم رایانه‌ای استاکس نت در سال 2010 به تاسیسات هسته‌ای ایران، صرف‌نظر از مسئله انتساب آن به عنوان یک امر موضوعی، حق دفاع مشروع قابل اثبات است.

Analyzing of the concept of self-defense in light of cyber attack(With an emphasis on Stuxnet attack on Iran’s nuclear facilities)

One of the modern methods of conflict on the international stage is an attack that occurs in headstock of cyber space which can create widespread fatalities and vast damages. But fast changes in this area have caused international law not to legislate new rules fit for the protection of the cyber space. The concept of selfdefense has been challenged under the attacks and in this area the possibility of exercising this right according to Article 51 of the UN Charter or customary international law, is an important question that has remained unanswered. It seems, if cyberattacks penetrate into a country’s vital infrastructure and potentially be destructive as an armed attack they will be assumed to be an act of aggression and the victim will have the right to selfdefense. This essay will examine whether the right to selfdefense is verifiable with regard to the particular case of Stuxnet.