بررسی بلندمدت نفوذپذیری یون کلرید در آزمونه‌های اوی متاکائولن در شرایط رویارویی پاشش در جزیره قشم

امروزه سازه­های بتنی نقش بسیار مهمی در زیرساخت­های هر جامعه­ای دارند. بنابر این شرایط و عملکرد این سازه­ها از اهمیت ویژه­ای برخوردار هستند. در سال‌های اخیر تعداد زیادی از سازه­های بتنی در مناطق جنوبی کشور در اثر پدیده خوردگی دچار آسیب­دیدگی و یا خرابی زودرس شده­اند. تخریب بتن در محیط­های حاوی یون کلرید از جمله رایج‌ترین این خرابی­ها در سازه­های بتنی بوده و یکی از مهم­ترین مشکلاتی است که مهندسان عمران در تعمیر و نگهداری سازه‌های بتنی منطقه خلیج فارس با آن مواجه می­باشند. در راستای بررسی پدیده خوردگی ناشی از انتشار یون کلرید در بتن، نمونه‌هایی بتنی با 5، 10 و 15 درصد پوزولان متاکائولن با نسبت آب به مواد سیمانی 4/0 و بدون پوزولان با نسبت‌های آب به سیمان مختلف (35/0، 4/0 و 5/0) در شرایط رویارویی پاشش به مدت 50 ماه واقع در منطقه خلیج فارس (جزیره قشم) قرار داده شده است. نتایج حاکی از آن هستند که با افزایش نسبت آب به سیمان در آزمونه­های بتنی واقع در محیط پاششی، ضریب انتشارپذیری افزایش می­یابد. میزان غلظت کلرید سطحی نیز در کوتاه‌ مدت، با افزایش نسبت آب به سیمان افزایش می‌یابد. در حالی که مقدار غلظت کلرید سطحی در بلند‌ مدت به ‌تدریج ثابت می‌شود. همچنین با افزایش زمان رویارویی آزمونه‌های بتنی در محیط کلریدی، میزان ضریب انتشارپذیری یون کلرید و غلظت کلرید سطحی در بتن کاهش می‌یابد. استفاده از متاکائولن نیز موجب کاهش ضریب انتشارپذیری یون کلرید در بتن و افزایش غلظت کلرید سطحی در مقایسه با آزمونه شاهد می‌شود.