تحلیل حساسیت تنش و بیشینه تغییر مکان قائم سطح بالاست بر اساس مشخصات سیستم خطوط بالاستی راه‌آهن ایران

اندرکنش تراورس و لایه بالاست نقش مهمی در زوال خط راه آهن دارد. لایه بالاست با ایجاد یک سطح باربر محکم، یکنواخت و هموار برای تراورس ها و انتقال بار وارد از خط در حدی از تنش فشاری که قابل تحمل برای بستر باشد، از به هم خوردن هندسه خط و نشست های غیر مجاز در راستای قائم جلوگیری می کند. مطالعات نشان می دهند که تحلیل تنش تماسی زیر تراورس با توجه به سیستم بستر ریل و نوع بارگذاری خط تاکنون کمتر مورد توجه محققین بوده است. در این تحقیق برای تحلیل تنش و تغییر مکان قائم سطح لایه بالاست با توجه به افزایش بار محوری و سرعت عبوری از یک سو و تغییر ضخامت لایه بالاست و نوع بستر خطوط راه آهن از سوی دیگر از روش اجزای محدود استفاده می گردد. برای رسیدن به این هدف سیستم راه آهن در دو قسمت تست میدانی و تحلیل عددی مورد بررسی قرار می گیرد. ابتدا خطوط بالاستی راه آهن در محدوده مشخصات هندسی و فنی مدل‌سازی می‌گردد. سپس برای کنترل صحت مدل‌سازی به کمک تست میدانی مدل کالیبره می‌شود و بر اساس طبقه بندی اجزای سیستم خطوط ریلی، تحت پارامترهای مختلف بارگذاری و ضخامت لایه بالاست مدل خط تحلیل می گردد. در پایان، نتایج به دست آمده تحلیل می شوند و نمودارها و جدول های مختلف جهت تخمین میزان تنش فشاری و نشست بیشینه سطح لایه بالاست تحت پارامترهای رایج خطوط ریلی ایران ارائه می گردد.