بررسی اثر تغییر در نسبت‌های ترکیب بر ابقاپذیری بتن‌های خودتراکم

با وجود توسعه بیش از دو ده ه ای بتن خودتراکم و مزایای متعدد آن، استفاده از این بتن در مقیاس های بزرگ کماکان مواجه با مشکلاتی می باشد. یکی از مهم ترین ضعف های این بتن، حساسیت بسیار زیاد بتن نسبت به تغییرات جزئی مصالح یا ابقاپذیری (roubustness) کم این بتن می باشد. در این تحقیق با توسعه هشت بتن خودتراکم، اثر تغییر حجم خمیر، حجم درشت‌دانه، تغییر رده اسلامپ و افزودنی های هوازا و اصلاح کننده لزجت بر روی ابقاپذیری بتن ها مورد بررسی قرار گرفته است. برای بررسی ابقاپذیری هر بتن، مقدار آب آن به میزان %3± و %6± وزنی تغییر داده شده و خواص تازه آن ها با استفاده از آزمایش های جریان اسلامپ، حلقه جی و پایداری الک اندازه گیری می گردد. نتایج این تحقیق نشان می دهد که اثر تغییرات جزئی مقدار آب بر روی خواص اصلی بتن خودتراکم بسته به نسبت‌های ترکیب و افزودنی‌های به کار رفته متفاوت می‌باشد. حساس ترین بتن ها در این تحقیق، بتن هایی می باشند که حجم خمیر آن ها نسبت کم تر می باشد (با شاخص ابقاپذیری 40 و 49) و تغییرات مقدار آب در این بتن ها باعث گردید که مقدار آزمایش پایداری الک آن ها بیش از 40% افزایش یابد.

The Effect of Change in Composition Ratios on the Robustness of Self-Consolidating Concrete

The mix design of SCC may be achieved the better requirements of workability by using a targeted variation in mix proportion (Shi and Caijun, 2015). However, these changes lead to problems such as change in the robustness of SCC (Kwan and Ng, 2008). In other words, in order to the complete optimization of SCC mix proportion, the robustness of SCC must be considered in addition to the workability restrictions. Hence, the main objective of this study is the evaluation of the SCCs robustness selfconsolidating concretes.