نقد و تحلیل «ادبیت» در چکامه‌ی « لِعازر عام 1962 » از خلیل حاوی

خلیل حاوی، شاعر نام‌آور لبنانی ‌است که با اشعار عمیق و معانی فلسفی‌‌‌اش، به عنوان شاعرِ فیلسوفِ معاصر عرب، شناخته شد. علاوه بر معانی فلسفی‌اش که از او چهره‌ای متفاوت از دیگر شاعران معاصر ارائه می‌دهد، عرصه‌ی شگفت انگیزِ دیگری که حاوی یکه تازِ بی‌رقیب آن است، ساحت زبان و صورت شعر است. از جمله زیباترین چکامه‌های حاوی، قصیدهی «لعازر عام1962» است که شکل و صورت آن، در زیباترین هیئت تجلی یافته و در پیوندی عمیق با معناست. با توجه به تمرکز بیشتر پژوهش های ادبی پیرامون آثار خلیل حاوی بر محتوا و معانی ، ضرورت وجود پژوهشی متن محور احساس می شد. در این مقاله، نگارندگان می کوشند با نگاه فرمالیستی و متن محور، ‌ادبیت یا به تعبیری وجه ادبی قصیده‌ی لعازر، یکی از زیباترین قصاید خلیل حاوی را مورد بررسی قرار دهند و از دریچه‌ی سازه‌های شعرآفرینی چون رستاخیز واژگان و آشنایی زدایی و تبیین نقش مهم این دو عنصر در انتقال معنا، اعجاز شعری حاوی را بر دوستداران شعر عربی روشن تر گردانند. در این پژوهش مشخص گردید که خلیل حاوی با ابداع در اسالیب زبانی و به کارگیری شگردهای ادبیت متن، تا حد زیادی توانسته است، سازه های زبانی را به بهترین شکل در خدمت معنا به کارگیرد و پیوند محکمی میان دو عنصر زبان و معنی برقرار کند.

The Critique and Analysis of Literariness in Khalil Havi’s Ode“ Lazarus 1962

Khalil Havi is the renowned Lebanese poet who is famous as the contemporary philosophical poet in the Arab world for his profound poetry and their philosophical meanings. In addition to the philosophical aspect which differentiates him from other contemporaneous poets, it is in the realm of language and the form of poetry where he appears as the outstanding figure. Havi’s “Lazarus 1962” is one of his best odes whose form, being in a deep correlation with its meaning, has been manifested in an admiring way. Due to great focus of most literary researches of Havi on content and meaning, it is needed to do a textbased research. In this article, applying a Formalistic and textual approach, the writers endeavor to investigate the literariness or in a sense the literary aspects of Lazarus ode, one of the most beautiful poetic artifice of Havi and also aim to clarify the miracle of Havi’s poems to advocates of Arabic poetry through the scope of poetic constructs like resurrection of the word and defamiliarization and explaining the importance of these two elements in transmission of meaning.                                                                                                                                In the light of the finding of the present study, it can be said that Khalil Havi could utilize linguistic structures in favor of meaning in the best way by having innovation in linguistic methods and use of literariness approaches; moreover, he could establish a firm linkage between language and meaning.