تاملی در یکی از خطبه های نهج البلاغه
|
|
|
|
|
|
|
|
نویسنده
|
فاضلی محمد
|
|
منبع
|
زبان و ادبيات عربي - 1398 - دوره : 11 - شماره : 1 - صفحه:317 -328
|
|
چکیده
|
در یکی از جلسات درس که به «نهج‌البلاغه» اختصاص یافته بود، در ماخذ مورد بحث ما «خطبه ایمان» در کنار دیگر مطالب مطرح گردید؛ خطبه‌ای ده سطری با محتوایی متنوع، فشرده و پرنغز، موجز و سوال‌برانگیز، نیازمند تفسیر و تاویل، در عباراتی گاهی به‌ظاهر از هم گریز. این ویژگی‌ها باعث شد تا ذهن نگارنده را در آن سوی کلاس و درس درگیر کند و چراهای چند پیش آورد. درین گیرودار رهایی از چراها، چون به شروح عربی معتبر و اوّلیه و نزدیک به زمان تدوین «نهج‌البلاغه» و سائر مآخذ ائمه فن رجوع شد، با دو پدیدۀ جدید روبه‌روگشتم که موجب گفتار در پیش رو گردید و مرا در حال حاضر از دیگر مباحث گرفت. این دو پدیده: یکی افزودن قسمی تازه بر متن «نهج‌البلاغه» از «ایمان» بود توسط شارحی برجسته و نام‌آور. دیگری در ارتباط با همبستگی دو جمله بود که چنین می‌نمودند از هم گریزانند، و پاسخ یکی از چراهای نگارنده. این دو پدیدۀ جدید در فضایی از اندیشه و تامل مورد بحث و بررسی دقیق قرار می‌گیرند، قوت و ضعف‌ها در آیینۀ اخلاص تجسم می‌یابد، تا آنجا که نویسندۀ مقاله هم درین محفل آیینه گردان محض نباشد.
|
|
کلیدواژه
|
سید رضی، نهج البلاغه، ایمان، عاریه در دل، ابن ابی الحدید، حاجت، ما، مِن.
|
|
آدرس
|
دانشگاه فردوسی مشهد, ایران
|
|
پست الکترونیکی
|
mfazeli@um.ac.ir
|
|
|
|
|
|
|